Λίγο πριν αρρωστήσει, φαίνεται ότι διαισθάνθηκε το τέλος του και ζήτησε από τον παπα-Στέφανο να πάνε στο Εξομολογητήριο. Τον έβαλε να καθήσει στο γραφείο και του είπε να φορέσει πετραχήλι.
Ο Δεσπότης γονάτισε μπροστά στον παπα-Στέφανο, παρά τις αντιρρήσεις του και εξομολογήθηκε.
Μετά ζήτησε να του διαβάση την συγχωρητική ευχή. «Αφού εξομολογήθηκα πρέπει να μου διαβάσεις και την ευχή», είπε.
Πήγε στον γιατρό για εξέταση και του βρήκε διάσπαρτο καρκίνο στην κοιλιακή χώρα από πολλά χρόνια. Όμως δεν είχε πόνους, μέχρι τότε αισθανόταν υγιής και ευκίνητος.
Εγχειρήσθηκε και έλεγε ότι κατά την εγχείρηση είδε θαυμαστά πράγματα από την βασιλεία του Θεού και ευχαριστούσε τον Θεό που τον αξίωσε να τα δει. Μετά την ανάρρωσή του από την εγχείρηση προσευχόταν με υψωμένα τα χέρια του και έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυά του.
Σε γνωστό του που τον επισκέφθηκε το πρωί του αγίου Νικολάου του έσφιξε το χέρι και είπε: «Ο Κύριος απεφάσισε να με πάρει. Να πεις σε όλους ότι τους αγαπώ και θα προσεύχομαι από ψηλά».
Τα τελευταία χρόνια αγαπούσε συχνά να επαναλαμβάνει στα κηρύγματά του το «αγαπάτε τους εχθρούς ημών και αγαθοποιείτε», αναφερόμενος στο παράδειγμα του αγίου Διονυσίου που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Ηυδόκησε ο Θεός να κοιμηθεί ο Σεβασμιώτατος την ημέρα της εορτής του αγίου Διονυσίου, στις 17-12-2005.
Στον τάφο του περνούν πολλοί, προσκυνούν και ζητούν πνευματική βοήθεια, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι έχει παρρησία στον Θεό. Προσκύνησαν δύο σε περίοδο χειμώνος και αισθάνθηκαν παρατεταμένη ευωδία, χωρίς να κάψουν θυμίαμα και χωρίς να υπάρχουν λουλούδια.
Τον είδε γνωστός του σε όνειρο μετά την κοίμησή του και ο Σεβασμιώτατος του είπε: «Κοντά σας είμαι. Σας βοηθώ. Να, βλέπεις αυτήν την κυρία; Έχει πρόβλημα και πρέπει να την βοηθήσω», και του έδειξε μία μεσήλικη γυναίκα.
Άλλος την τεσσαρακοστή ημέρα από την κοίμησή του τον είδε σε όνειρο και του είπε: «Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Παρακαλώ την Παναγία να σου χαρίσει μια άριστη σύζυγο», πράγμα που συνέβη μετά από λίγο καιρό.
Παρουσιάστηκε σε πνευματικοπαίδι του σε όνειρο και του είπε: «Ετοιμάσου, θα έρθω να σε πάρω». Δεν κατάλαβε την σημασία και ενώ ήταν υγιής, χωρίς κάποιο πρόβλημα, εκοιμήθη σε λίγους μήνες.
***
Ο Άγιος επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης στα χνάρια Αγίων…
Ο μακαριστός άγιος επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης συνέλεγε την πνευματική γύρη, ανακαλύπτοντας ιερείς που αγωνίζονταν τον καλό αγώνα προς την σωτηρία και την αγιότητα! Επισκεπτόταν θεοφόρους πατέρες και μητέρες και είχε πνευματική επικοινωνία μαζί τους, επισημαίνοντας «γιατί πολύ ωφελοῦμαι»….! Τον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη στην Εύβοια, τον άγιο Πορφύριο, στο Άγιο Όρος τον άγιο Παίσιο, τον π. Πετρώνιο και τον άγιο Διονύσιο της Κολιτσού τους Ρουμάνους, την αγία γερόντισσα Μακρίνα στην Ι.Μ. Αρτοκωστά Αρκαδίας, τον γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη, τον π. Αμβρόσιο Λάζαρη στην Ι. Μονή Δαδίου, τον π. Παναγιώτη στα Βραγγιανά των Αγράφων, τον π. Αριστείδη Παπαδόπουλος από τη Μικρόπολη στην Δράμα και τον π. Ιωάννη Καλαΐδη στις Σέρρες! Ειδικά με τον άγιο π. Ιωάννη τον συνέδεε βαθιά πνευματική φιλία!
Ως Ιεροκήρυκας στην Αιτωλοακαρνανία (1971-74), συνάντησε τη ταπεινή Σαλώμη Κουτσουκώστα, μιά θεοσεβής γυναίκα στο Θέρμο, μιά «μυστική ἐργάτις τῆς ἀρετῆς». Πρώτη, σε αυτήν αποκάλυψε ο Κύριος ότι θα γινόταν αρχιερέας. Τρείς φορές της εμφανίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος μεταφέροντας το μήνυμα: «Ο π. Αντώνιος θα γίνει Δεσπότης, στη Δυτική Μακεδονία, γιατί πολύ ευαρέστησε τον Κύριο». Και αυτή το μεταφέρει στον π. Αντώνιο: «Πάτερ, ετοιμάσου να γίνης Δεσπότης. Είδα στον ύπνο μου τον άγιο Νεκτάριο και μου είπε ότι σε αγαπά, γιατί και συ σαν αυτόν τρέχεις στα χωριά και βοηθάς τον κόσμο και γι’ αυτό θα χειροτονηθής Επίσκοπος στην Δυτική Μακεδονία». Και ως επίσκοπος σε όλη την ιερατική πορεία του μνημόνευε πάντοτε το όνομα της μακαρίας εκείνης γυναίκας, και μετά την κοίμησή της στις 20 Ιουλίου 1996, την μνημόνευε από την Ωραία Πύλη σε κάθε Απόλυση μαζί με τους αγίους “..και της Οσίας μητρός ημών Σαλώμης της δια Χριστόν Σαλής…” γιατί ο ίδιος είχε ζήσει την αγιότητά της.
Ο φιλόθεος Ιεράρχης σα μαγνήτης ελκύονταν από την αγιότητα όπου κι αν βρίσκονταν αυτή, Όποτε πήγαινε στην Βέροια, ήθελε να βλέπη και τον κ. Θωμά Γκαϊτατζή. Έναν άγιο αφανή, μυστικό και ταπεινό εργάτη της προσευχής καί της ασκήσεως που ακτινοβολούσε. Ο φίλος του Αντώνης μαρτυρεί:
»Πριν να κοιμηθή ο Σεβασμιώτατος Σιατίστης, ήταν προχωρημένη η νύχτα και χτυπάει το τηλέφωνό μου· το σηκώνω και ήταν ο Θωμάς. Απόρησα πως πήρε τηλέφωνο τέτοια ώρα. Τον ρώτησα:
– Θωμά, τι έγινε;
– Αντώνη, τι κάνει ο Σεβασμιώτατος; που είναι;
– Ε! τι που είναι; Αφού ξέρεις ότι είναι στο Νοσοκομείο.
– Δεν έμαθες κανένα νέο;
– Δεν ξέρω τώρα, άμα ξημερώσει θα πάρω τηλέφωνο.
Μου έκανε εντύπωση και λέω τέτοια ώρα να πάρη ο Θωμάς μέσα στη νύχτα; Την άλλη ημέρα βρεθήκαμε στο προαύλιο του Αγίου Αντωνίου και του λέω:
– Θωμά, γιατί πήρες τέτοια ώρα μέσα στην νύχτα; Σκέφτηκε λίγο και λέει:
– Να, έκανα κομβοσχοίνι και άκουσα μέσα μου μία φωνή που μου είπε: ΄΄Τώρα κάνε προσευχή για τον Σεβασμιώτατο Αντώνιο΄΄, και ανησύχησα ότι κάτι έγινε, γι’ αυτό σε πήρα. Του λέω:
– Μην στενοχωριέσαι, τώρα αμέσως θα πάρωμε τηλέφωνο. Παίρνω τηλέφωνο, το σήκωσε ο Βάιος.
– Τι κάνει ο Σεβασμιώτατος; τον ρωτάω και μου λέει ότι έχει μισή ώρα που έγινε μακαριστός.
***
Στην Καστοριά είχε επικοινωνία με την κ. Σοφία Παναγιωτίδου, μία αγία γυναίκα, ἐλεήμων. Είχε άπειρη αγάπη γιά όλους καί ανεξικακία. Ό,τι γράφεται στους Μακαρισμούς, αυτό έπραττε η κ.Σοφία…. Όταν αρρώστησε την επισκέφθηκε ο μακαριστός π. Αντώνιος, με τον οποίο διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις. Μόλις μπήκε στο δωμάτιό της, είπε: «Ήρθα, μαννούλα μου, να πάρω την εὐχή σου, τέτοιες μαννούλες κάθε 100 χρόνια γεννιούνται…».
Ο Ιεράρχης χαιρόταν επίσης πολύ όταν συναντούσε ιερείς που έδιναν αγώνα πίστεως καθημερινά με αυταπάρνηση. Η ιερή μορφή του π. Παναγιώτη Τσιώλη τον είχε συγκινήσει, κι έτσι ξεκινούσε χαράματα με τον κ. Βάιο Φώτη, αδελφό και συνοδοιπόρο εν Χριστώ να επισκεφτεί αυθημερόν τον ιερέα στα κακοτράχαλα κι ιστορικά βουνά των Αγράφων. Και έσμιγαν οι δυό ιερές μορφές στον Ιερό Ναό της Παναγίας Βαλαριώτισσας, η οποία καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας των δύο κληρικών μυρόβλυζε.
Ο π. Παναγιώτης Τσιώλης, ο Γέροντας των Αγράφων για τον μακαριστό άγιο επίσκοπο Σιατίστης Αντώνιο
Ο π. Παναγιώτης είχε πάντοτε τον τρόπο να ενισχύει την πίστη μου.
– Όλα τα δίνει ο Θεός. Αυτός μας ξυπνά. Αυτός μας ταΐζει. Αυτός μας παρηγορεί στα δύσκολα. Αυτός μας καθοδηγεί στην οδό της σωτηρίας. Είναι στοργικός Πατέρας, που εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες μας αρκεί αυτές να συμβαδίζουν με το λειτουργικό πλαίσιο, που Εκείνος έχει θέσει από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου. Τα ακούς θεολόγε;
– Ναι γέροντα σιγά-σιγά αρχίζω να συνειδητοποιώ αυτά που μας λέτε και να αλλάζω την καθημερινότητά μου.
– Ήθελα να ήξερα τί σας διδάσκουν στις Θεολογικές Σχολές. Η γη είναι ένα εργοστάσιο του Θεού. Ξέρεις τι πρέπει να παράγει;
– Όχι γέροντα, απάντησα ξαφνιασμένος από την ερώτησή του.
– Αγίους, Αγίους έχει σχεδιαστεί να παράγει. Εργοστάσιο παραγωγής Αγίων είναι η γη μας. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε με ένα και μοναδικό στόχο και σκοπό να καταστεί Άγιος. Να ζει τον Παράδεισο και εδώ και στην αιωνιότητα. Οι Θεολογικές Σχολές έπρεπε να λειτουργούν τέτοια ορθόδοξα μετερίζια Αγιότητας. Να σας μαθαίνουν να πατάτε στα πατήματα, στα χνάρια του Κυρίου μας του γλυκύτατου Ιησού Χριστού. Να είναι οι ναυαρχίδες της ορθόδοξης πίστης. Κατάλαβες θεολόγε;
– Κάθε άλλο παρά λειτουργούν με τον τρόπο που περιγράψατε παππούλη. Εκεί όποιος έδειχνε μία τάση μεγαλύτερης προσήλωσης προς το Θεό ήταν δακτυλοδεικτούμενος και τον κοροΐδευαν. Πιό έξυπνοι φοιτητές θεωρούνταν αυτοί που αμφέβαλλαν ανοικτά για το Θεό. Αυτοί που διατύπωναν τα ερωτήματα ενός άθεου…
– Να τις κλείσει τότε τις Σχολές η Εκκλησία. Τι κάνει ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία; Τί τα θέλουν τέτοια σχολεία;
– Μα καλέ μου γέροντα χωρίς πτυχίο Θεολογίας δεν γίνεται κανείς Επίσκοπος…
– Γι’ αυτό καταντήσαμε παιδί μου να έχουμε Αρχιερείς, όχι απλά άπιστους, αλλά διώκτες του Χριστού μας. Ευτυχώς όμως ο καλός Θεός φροντίζει πάντοτε να δίδει και καλούς ταπεινούς Αρχιερείς. Δύο τέτοιοι Άγιοι Αρχιερείς είχαν έρθει και εδώ στα Άγραφα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά της Παναγίας μας της Βαλαριώτισσας όταν πέρασε το κατώφλι του ναού Της ο αείμνηστος Επίσκοπος Αντώνιος από τα Σιάτιστα. Το μύρο έτρεχε τότε ποτάμι από την εικόνα της. Ευωδίασε όλη η Εκκλησιά.
– Άγια μορφή γέροντα, πραγματικά Αγία μορφή. Αληθινό κόσμημα της Εκκλησίας μας. Ξεχώριζε για την ταπείνωση και την αγάπη του στον Χριστό και την Παναγία μας. Είδα και την φωτογραφία που είστε μαζί στο Αρχονταρίκι.
– Στα βήματα του Αντωνίου και ο Επίσκοπος Κοσμάς του Αγρινίου (προσφάτως εκοιμήθη).
“ Ο Γέροντας των Αγράφων, π. Παναγιώτης Τσιώλης”, εκδ. Αγαθός Λόγος, Αθήνα 2022, σελ. 32-35
***
– π. Παναγιώτης: Οἱ περισσότεροι ραβδούχοι μας λειτουργοῦν σὰν φοβισμένα κακόμοιρα ἀνθρωπάκια. Δὲν ξέρουν τὴ δύναμη ἔχει ή ράβδος τους. Ἂν τὸ ἤξεραν δὲν θὰ λειτουργοῦσαν σὰν διακοσμητικά στολίδια σὲ τελετὲς ἀλλὰ θὰ βαροῦσαν τὴ ράβδο καὶ θὰ ἔπιαναν ἀμέσως δουλειὰ οἱ οὐράνιες δυνάμεις. Τὰ Χερουβίμ καὶ τὰ Σεραφεὶμ θὰ πιάσουν τὶς σκούπες καὶ μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν Ἀρχαγγέλων θὰ διώξουν τὰ μιάσματα, τοὺς βρωμερούς δαίμονες ποὺ ἁλωνίζουν ἀνεξέλεγκτα στις ἐκκλησιές μας, στὰ σπίτια μας σὲ ὁλάκερη τὴν κοινωνία. Τότε ποὺ ἦρθε στὸ Βαλάρι αὐτὸς ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος ὁ Ἀντώνιος (Σιατίστης) τὰ εἴπαμε αὐτά.
– Διονύσης Μακρής: Πῶς ἀντέδρασε γέροντα;
– π. Παναγιώτης: Μέλι ἔσταζε ἀπὸ τὸ στόμα του. Μοσχοβολοῦσε λιβάνι. Εὐωδίαζε τὸ στόμα του. «Παρασυρθήκαμε πάτερ μου. Αφήσαμε τὸ κήρυγμα καὶ ἀγκαλιάσαμε τὸν μαμμωνά. Καταντήσαμε χειρότεροι τῶν Φαρισαίων. Γίναμε ἔρμαια τοῦ πονηροῦ. Μὲ τὶς ἀποφάσεις μας καὶ τὶς πράξεις μας προκαλοῦμε θλίψη στὸν οὐρανὸ καὶ διχάζουμε τοὺς πιστούς. Παρακαλῶ τὸν Χριστό μας να μᾶς φωτίσει νὰ μὴν πᾶμε ἄσκοπα, νὰ μὴν χαθοῦμε. Νὰ βοηθήσει νὰ σώσουμε τὴν ψυχούλα μας…»! Τὴ δύναμη του ὁ Ἀντώνιος τὴν ἀντλοῦσε ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή του, τὶς συνεχεῖς νηστεῖες του καὶ τὴν ταπείνωσή του. Αὐτὰ ἐνδυνάμωναν τὴν ποιμαντική του ράβδο καὶ ὄχι μόνο θωράκιζε την μητρόπολή του ἀπὸ τὰ δαιμόνια ἀλλὰ ἔκανε καὶ πολλά-πολλὰ θαύματα. Νὰ ἐπισκεφθεῖς τὴν περιοχή του καὶ νὰ ρωτήσεις τί ἐστὶ Ἀντώνιος καὶ τότε θὰ παρελάσουν πλειάδα ἀνθρώπων ποὺ ἔζησαν κοντὰ του τὸ θαῦμα καὶ εὐεργετήθηκαν ἀπ’ αὐτόν. Δέκα τέτοιους ραβδούχους νὰ εἴχαμε, ή Έλλάδα θὰ πρωταγωνιστοῦσε. Γαλουχοῦσε ὁ Ἀντώνιος τὶς ψυχοῦλες καὶ ποτὲ δὲν παρέκλινε νὰ ἐργάζεται γιὰ τη σωτηρία τῶν ψυχῶν, μέσα ἀπὸ τὸ κήρυγμα, την έξομολόγηση καὶ τὴν προσήλωσή του στὰ Μυστήρια της Αγίας Εκκλησίας μας.
– Νικόλας: Ἔχω ἀκούσει ὅτι εἶχε τρύπιες τσέπες, ποὺ λένε στο χωριό μου! Δηλαδὴ μοίραζε ἀκόμη καὶ τὸ μισθό του στοὺς φτωχούς, ἐνῶ ὅποτε κατέβαινε στην Αθήνα φιλοξενείτο σὲ σπίτια πνευματικών του παιδιών. Αὐτὸν καὶ τὸν Ἐφραίμ τῆς Αριζόνας (ζούσε τότε) τὸν ἔχω γέροντα στην καρδιά μου. Εἶναι μεγάλοι ἱεραπόστολοι.
– π. Παναγιώτης: Νίκο μου αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ τὸν Ἐφραὶμ τὸν ἔχω γνωρίσει πνευματικά. Ἔχει ἐπισκεφθεῖ πολλὲς φορὲς τὰ Ἄγραφα…
“Ο Γέροντας των Αγράφων – π. Παναγιώτης Τσιώλης”, Διονύσιος Α. Μακρής, εκδ. Αγαθός Λόγος, Μέρος Β΄, Αθήνα 2023, σελ. 57-60
***
Αυτός είναι Άγιος! Είναι κοντά στον Άγιο Νικόλαο.
Όσιος γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Γέροντας Αμβρόσιος τον σεβόταν, τον αγαπούσε και τον ξεχώριζε στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, γιατί έμοιαζαν: ήταν κι αυτός άνθρωπος απλός, ταπεινός, της μετάνοιας, ελεήμων, της αγάπης και μακριά από κάθε ανθρώπινη δόξα ή υλικά αγαθά.
Ο Επίσκοπος επισκεπτόταν συχνότατα τον Γέροντα, τον οποίο εμπιστευόταν πλήρως στα πνευματικά θέματα (όπως και τον πατέρα Ιωάννη Καλαΐδη από το Νεοχώρι Σερρών), μάλιστα τον συμβουλευόταν και για δυσκολίες πού αντιμετώπιζε στην επισκοπή του, αλλά κι όταν κατέβαινε στην Ιερά Σύνοδο και χρειαζόταν την άποψή του σε κάποια θέματα.
Ήταν πολύ ταπεινός ο μακαριστός Αντώνιος και απαντούσε στον αγαπημένο του φίλο και αδελφό, όταν εκείνος έλεγε τη γνώμη του σε κάποιο εκκλησιαστικό ζήτημα:
– Ναι, Γέροντα, ακριβώς έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα, όπως τα λέτε.
Όποιος τούς ζούσε από κοντά, θα εκπλησσόταν από την αμοιβαία μεγάλη ταπείνωση και αγάπη πού εμφάνιζαν. Ο ένας έβαζε μετάνοια ως το έδαφος στον άλλο, ο ένας έκανε υπακοή στον άλλο, ο ένας θεωρούσε πώς ο άλλος βρισκόταν σε μεγάλα πνευματικά ύψη. Ο Γέροντας Αμβρόσιος δεν δίσταζε να λέει πώς ο Αντώνιος είχε το ιαματικό χάρισμα.
Ο Γέροντας Αμβρόσιος έλεγε κατά καιρούς σε πνευματικά παιδιά του Αντωνίου γι’ αυτόν:
– Να τον κρατάτε από το ράσο του. Είναι κοντά στον Άγιο Νικόλαο.
– Εκεί επάνω στην Κοζάνη έχετε ένα λαμπερό αστέρι πού φεγγοβολά σε όλη την περιοχή.
– Αυτός είναι Άγιος!
Και όταν κοιμήθηκε πρώτος ο φίλος του [ π.Αντώνιος](17-12-2005), είπε ο Γέροντας, πού ήδη το γνώριζε, γιατί είχε επίσης πληροφορία:
– Αχ, αυτός όταν έφτασε μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου δεν πρόλαβε να βάλει το χέρι στο πόμολο. Άνοιξε ο Παράδεισος μόνος του.
Και ακόμη, σ’ ένα άλλο παιδί του μακαριστού Αντωνίου:
– Ότι του ζητήσεις, για να πρεσβεύσει στον Κύριο, θα σου το δώσει ο Θεός.
Από το βιβλίο «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης», σελ 64-67
πηγή: https://romioitispolis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου