Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ… στο περίπου!
Τι ζούμε Θεέ μου!
Το θέατρο του παραλόγου.
Ή όπως το περιέγραφε κάποτε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, “ένα απέραντο φρενοκομείο”!
Ούτε οι Άγιοι δεν θα μας προλαβαίνουν πιά.
Δόξα τω Θεώ που Εκείνος ακόμα μακροθυμεί!
Κάποιοι μιλούν για τον “ανάποδο κόσμο”.
Δεν γνωρίζω αν είναι ανάποδος αλλά σίγουρα είναι δαιμονικός.
Τρία τινά τράβηξαν την προσοχή μου γύρω απ’ αυτό που θα χαρακτήριζα ως το άκρο άωτο του κιτς θεάματος των “χρωματιστών αοράτων” συνανθρώπων μας και των διάσημων ουδέτερων, τύπου
“τα εαυτά” επιχειρηματιών, διπλωματών, πολιτικών – υποστηρικτών τους.
Αυτή η “παρέλαση” – μασκαριλίκι άφησε την όζουσα ατμόσφαιρά της ανεξίτηλη στο μη αόρατο, μη διαφορετικό, μη πολύχρωμο κοινό. Και είχε απ’ όλα.
Αποκριάτικες στολές ρόλων1, παρουσία διάσημων όλων των κοινωνικών αποχρώσεων, πολιτικά πρόσωπα, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες της υγείας biz, διπλωμάτες απ’ τα… Κράβαρα, και επίσης δεν είχε αλλά…είχε (βάλτε και λίγο το μυαλό σας να δουλέψει!) εκ του αρνητικού, δηλαδή διά της σιωπής, που όμως εδώ κινδυνεύει να εκληφθεί ως έμμεση αποδοχή, των θεσμών της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και της Εκκλησίας!
Παρακάτω θα εστιάσω σε τρία πολύ προβληματικά σημεία.