ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΡΑΚΗΣ (14 Μαΐου 1920) Πάντα ελεύθερη, η Θράκη μας!

Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ

Ποίημα του ¨έφηβου¨ Διδυμοτειχίτη ποιητή Σωτήρη Χατζηπεντίδη (1928-1948), αφιερωμένο στην Θράκη !!!

Τη Θράκη την πατρίδα μου σα μάνα μου την αγαπώ.

Στους κόρφους της που φύλαξε τα πρώτα μου τα χρόνια

τ’ αφρόγαλά της μ’ άφταστη ηδονή ήπια το τραχιό

κι άκουσα από τις ρεματιές μαζί με τα ποτάμια

να χύνει το τραγούδι του τ’ οργιαστικό ο αυλός

του Πάνα ο πολυκάλαμος, μετάλαβα μες στ’ άρρητα

το νύχτιο αστέρινο ουρανό, τη λαμπρομάτα την αυγή,

τ’ ανάερα βράδια, την καυτή μεσημεριάτικη ώρα.

Στα ισκιόφωτα κοιμήθηκα, περπάτησα στις στράτες,

γέφτηκα το γλυκόλαλο πουλί στην ποταμιά

και τις κλωνόγερτες ετιές τριγύρισα μ’ αγάπη

κι αγκάλιασα τα’ αγέρια της με το βουνίσιο μύρο

και τα οργισμένα σύγνεφα που προμηνάν βροχή,

την απειρόχρωμη ίριδα των μπλάβων οριζόντων.

Τ’ ατέλειωτα καπνόφυτα και τ’ ασημένιο στάρι

και τα πρασινολίβαδα, τα καρπισμένα αμπέλια.

Στ’ αλώνια ήπια το βαρύ λιοπύρι με τους μόσκους,

με τα πουλιά ταξίδεψα, σα λογισμός, που τρέχουν.

Τη Θρακική πατρίδα μου την αγαπώ σα μάνα,

που μ’ έβγαλε νιοβλάσταρο για της τραγουδήσω

τα χιλιοκάλια, τη ζωή, που σιγαλά κυλάει

με των πηγών το μούρμουρο και των δεντρών το θρό.

Να καρτεράνε στα βουνά οι ξωθιές τον καβαλάρη

της νύχτας˙ στα ποτάμια της να κολυμπάν νεράιδες

και να κοιτάν προς την στεριά. Κι οι θρύλοι να γιομίζουν

τα παραγώνια, τις νυχτιές, τριγύρω στη φωτιά,

λέοντάς τους ο αγαθός παππούς μ΄ απαλοσύνη.

Και ν’ ανασταίνονται παλιοί θαμμένοι αυτοκρατόροι,

στρατός στρατό να πολεμάει, οι βάρβαροι να φεύγουν.

Και το τραγούδι μου, φτωχό κι αν είναι, της αξίζει.