Τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν 'Αποστόλων, Γ 1-11, ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς χωλοῦ.

Γ´\ΕΠΙ τὸ αὐτὸ δὲ Πέτρος καὶ ᾿Ιωάννης ἀνέβαινον εἰς τὸ ἱερὸν ἐπὶ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς τὴν ἐνάτην. 
2 καί τις ἀνὴρ χωλὸς ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ ὑπάρχων ἐβαστάζετο, ὃν ἐτίθουν καθ᾿ ἡμέραν πρὸς τὴν θύραν τοῦ ἱεροῦ τὴν λεγομένην ὡραίαν τοῦ αἰτεῖν ἐλεημοσύνην παρὰ τῶν εἰσπορευομένων εἰς τὸ ἱερόν· 
3 ὃς ἰδὼν Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην μέλλοντας εἰσιέναι εἰς τὸ ἱερὸν ἠρώτα ἐλεημοσύνην.
4 ἀτενίσας δὲ Πέτρος εἰς αὐτὸν σὺν τῷ ᾿Ιωάννῃ εἶπε· βλέψον εἰς ἡμᾶς. 
5 ὁ δὲ ἐπεῖχεν αὐτοῖς προσδοκῶν τι παρ᾿ αὐτῶν λαβεῖν. 
6 εἶπε δὲ Πέτρος· ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι· ὃ δὲ ἔχω τοῦτό σοι δίδωμι· ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει. 
7 καὶ πιάσας αὐτὸν τῆς δεξιᾶς χειρὸς ἤγειρε· παραχρῆμα δὲ ἐστερεώθησαν αὐτοῦ αἱ βάσεις καὶ τὰ σφυρά, 
8 καὶ ἐξαλλόμενος ἔστη καὶ περιεπάτει, καὶ εἰσῆλθε σὺν αὐτοῖς εἰς τὸ ἱερὸν περιπατῶν καὶ ἁλλόμενος καὶ αἰνῶν τὸν Θεόν.
 9 καὶ εἶδεν αὐτὸν πᾶς ὁ λαὸς περιπατοῦντα καὶ αἰνοῦντα τὸν Θεόν· 
10 ἐπεγίνωσκόν τε αὐτὸν ὅτι οὗτος ἦν ὁ πρὸς τὴν ἐλεημοσύνην καθήμενος ἐπὶ τῇ ὡραίᾳ πύλῃ τοῦ ἱεροῦ, καὶ ἐπλήσθησαν θάμβους καὶ ἐκστάσεως ἐπὶ τῷ συμβεβηκότι αὐτῷ. 
11 Κρατοῦντος δὲ τοῦ ἰαθέντος χωλοῦ τὸν Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην συνέδραμε πρὸς αὐτοὺς πᾶς ὁ λαὸς ἐπὶ τῇ στοᾷ τῇ καλουμένῃ Σολομῶντος ἔκθαμβοι.

Ερμηνεία από το βιβλίο Πράξεις Αποστόλων. (Μαθήματα ᾿Αγιογραφικών Κύκλων)

 ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ι. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ - ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ.

Στὸ τρίτο κεφάλαιο τῶν Πράξεων, στίχ. 1 - ΟΤΊ, περιγράφεται ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα τῶν ἀποστόλων μετὰ τὴν ἐπιφοίτησι τοῦ ᾿Αγίου Πνεύματος, ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς χωλοῦ. Τὸ θαῦμα τοῦτο προκάλεσε ἰδιαίτερη ἐντύπωσι καὶ ἔφερε τοὺς ἀποστόλους σὲ σύγκρουσι μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Ἰησοῦ.

᾿Εξήγησις λέξεων καὶ φράσεων

1. ἐπὶ τὸ αὐτὸ -- μαζί.

2. χωλὸς -- κουτσός.

ὃν ἐτίθουν - τὸν ὁποῖον ἔθεταν. -

παρὰ τῶν εἰσπορευομένων -- ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔμπαιναν.

3, μέλλοντας εἰσιέναι -- ὅτι ἔμελλον νὰ εἰσέλθουν.

ἠρώτα -- παρακαλοῦσε, ζητοῦσε.

4. βλέψον εἰς ἡμᾶς - κοίταξε σὲ μᾶς.

5. ἐπεῖχεν αὐτοῖς -- πρόσεχε σ᾽ αὐτούς.

προσδοχῶν -- περιμένοντας.

6. ἔγειρε - σήκωσε τὸν ἑαυτό σου, σήκω.

7. αἱ βάσεις καὶ τὰ σφυρὰ -- οἱ πατοῦσες καὶ οἱ ἀστράγαλοι.

8. ἐξαλλόμενος -- ἀφοῦ τινάχθηκε, ἀφοῦ πήδησε.

ἔστη -- στάθηκε ὄρθιος.

ἁλλόμενος -- πηδῶντας.

αἰνῶν --δοξάζοντας.

10. ἐπεγίνωσκχον -- ἀνεγνώριζαν.

ἐπλήσθησαν θάμβους καὶ ἐκστάσεως -- ἔγιναν κατάπληκτοι καὶ ἐκστατικοί.

ἐπὶ τῷ συμβεβηκότι -- γιὰ τὸ συμβάν.

11. συνέδραμε -- ἔτρεξε μαζί, συνέρρευσε.

ἐπὶ τῇ στοᾷ τῇ καλουμένη) Σολομῶντος στὴ στοὰ πού

λεγόταν τοῦ Σολομῶντος.

Παρατηρήσεις

Παρατηρήσεις καὶ διδάγματα

Στίχ. 1: «Ἐπὶ τὸ αὐτὸ Πέτρος καὶ Ἰωάννης». Μαζὶ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης, ὁ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων καὶ ὁ ἕνας ἀπ᾿ τοὺς δυὸ υἱοὺς τῆς βροντῆς. Ὁ Πέτρος εἶχε ἀδελφὸ τὸν ᾿Ανδρέα καὶ ὁ Ἰωάννης τὸν ᾿Ἰάκωβο. ᾿Αλλ᾽ ὁ σύνδεσμοςτοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Ἰωάννου ἦταν ἰσχυρότερος τοῦ συνδέσμου τῶν ἀδελφῶν. Ἡ φιλία ἐν Χριστῷ ἀνώτερη τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης. Ὁ στενότερος σύνδεσμος Πέτρου καὶ Ἰωάννου φαίνε- ται σὲ διάφορες συγκινητικὲς περιπτώσεις. Κατὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο ὁ Πέτρος ἔκαμε νεῦμα στὸν Ἰωάννη, γιὰ νὰ ἐρωτήσῃ τὸ Χριστό, ποῖος θὰ τὸν πρόδιδε. Μετὰ τὴν ᾿Ανάστασι ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης ἔτρεχαν μαζὶ στὸ μνημεῖο τοῦ Ἰησοῦ. Ὅταν ὁ ᾿Αναστὰς Κύριος μίλησε στὸν Πέτρο γιὰ τὸ μαρτυρικό του τέλος ὁ Πέτρος ἐξεδήλωσε τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν Ἰωάννη, ἐρωτῶντας τὸν Κύριο: «Οὗτος δὲ τί;» (Ἰωάν. κα΄ 21). Καὶ τώρα ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης ἀνεβαίνουν μαζὶ στὸ ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἴσως μάλιστα ὁ Ἰωάννης, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, συμπαραστάθηκε στὸν Πέτρο κατὰ τὴ μεγάλη θλῖψι του γιὰ τὴν ἄρνησι τοῦ Ἰησοῦ, παρηγορῶντας αὐτόν, καὶ ἔτσι ὁ σύνδεσμος τῶν δύο μαθητῶν ἔγινε θερμότερος. Ἡ χριστιανικὴ φιλία εἶνε ὁ ἁγνότερος καὶ συγκινητικώτερος ἀπ᾽ ὅλους τοὺς συνδέσμους μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Σ᾽ ἄλλους συνδέσμους ἐπικρατοῦν τὸ αἷμα, ἡ σαρκικὴ ἐπιθυμία καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον: στὴ χριστιανικὴ φιλία

ἐπικρατοῦν τὸ πνεῦμα, οἱ οὐράνιες ἐπιθυμίες καὶ τὸ πνευματικὸ συμφέρον. ἌΑλλοι σύνδεσμοι χαλαρώνονται καὶ διαλύονται: ἡ χριστιανικὴ φιλία μένει καὶ κρατύνεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἢ φιλία τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Ἰωάννου ἂς εἶνε παράδειγμα φιλίας μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Ὁ ἀνιδιοτελής, ὁ εἰλικρινής, ὁ ἁγνός, ὁ θερμὸς χριστιανὸς εἶνε ὁ πολυτιμότερος φίλος. ᾿Αξίζει ἀσυγκρίτως περισσότερο ἀπὸ ἀσήμια καὶ χρυσάφια. Χαίρει στὴ χαρά σου, λυπεῖται στὴ λύπη σου, παρηγορεῖ στὴ συμφορά σου, βοηθεῖ, στηρίζει, συμπαρίσταται σὰν ἄγγελος Κυρίου. Ας τιμᾶμε τὴ

χριστιανικὴ φιλία περισσότερο ἀπ᾽ τὴν ἀδελφικὴ συγγένεια.

Στίχ. 2: Οἰκεῖοι ἢ ἄλλοι σπλαγχνικοὶ ἄνθρωποι μετέφεραν καθημερινῶς τὸν ἐκ γενετῆς χωλό ( κουτσό), βαστάζοντας αὐτόν, καὶ τὸν τοποθετοῦσαν κοντὰ στὴ θύρα τοῦ ναοῦ, ποὺ γιὰ τὴ μεγαλοπρεπῆ κατασκευή της λεγόταν ὡραία. Ὡραία ἡ θύρα, ἄσχημο φαινόμενο ὁ κουτσὸς ἄνθρωπος. Χτυπητὴ ἀντίθεσις. ᾿Αλλ᾽ ἐσωτερικῶς ὁ ἀνάπηρος ἐκεῖνος ἄνθρωπος εἶχε ὡραία ψυχή, ἡ ὁποία ἄξιζε ἀπείρως περισσότερο ἀπ᾽ τὴν ὡραία θύρα τοῦ ναοῦ. Πολλοί, ὅταν στὴν εἴσοδο μεγαλοπρεπῶν ναῶν ἢ στὴν πόρτα τοῦ μεγαλοπρεποῦς σπιτιοῦ τους βλέπουν σακάτηδες καὶ ρακενδύτους ἀνθρώπους, αἰσθάνονται δυσφορία καὶ ἀποστροφή. Νομίζουν, ὅτι τὸ φαινόμενο τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν μειώνει τὴ μεγαλοπρέπεια τοῦ ναοῦ ἢ τοῦ σπιτιοῦ τους καὶ δὲν πρέπει νὰ παρατηρῆται σ᾽ αὐτοὺς τοὺς τόπους τέτοιο φαινόμενο. ᾿Αλλ᾽ αὐτὸ τὸ αἴσθημα καὶ φρόνημα εἶνε

ἁμαρτία μεγάλη. Παρ᾽ ὅλες τὶς ἀναπηρίες καὶ παρ᾽ ὅλη τὴν ἀθλιότητά του ὁ ἄνθρωποςεἶνε ὑπερέχουσα ἀξία καὶ ἔχει θέσι ὄχι μόνο στὴν εἴσοδο τοῦ μεγαλοπρεποῦς σπιτιοῦ ἢ ναοῦ, ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ πολυτελέστερο σαλόνι σπιτιοῦ καὶ μέσα στὸ μεγαλοπρεπέστερο ναὸ τῆς Χριστιανοσύνης. Τί λέμε; Ὁ ἄνθρωπος ἔχει θέσι μέσα στὸν Παράδεισο. Καὶ μάλιστα αὐτός, ποὺ ὑποφέρει καὶ δεινοπαθεῖ, ἔχει ἀνώτερη θέσι μέσα στὸν Παράδεισο, ὅπως ὁ πτωχὸς καὶ καταπληγωμένος Λάζαρος τῆς παραβολῆς, ποὺ ἦταν ριγμένος σὰν σκουπίδι στὴν πύλη τοῦ ἀνακτόρου τοῦ πλουσίου. Ἂς μὴ βλέπῃ λοιπὸν κανεὶς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρουςὡςἀντιαισθητικὰ καὶ ἀποκρουστικὰ φαινόμενα,

ἀλλ᾽ ἂς τοὺς βλέπῃ ὡς ὑπερέχουσες ἀξίες, μπροστὰ στὶς ὁποῖες ὅλες οἱ πολυτέλειες καὶ οἱ μεγαλοπρέπειες τοῦ κόσμου εἶνε μηδέν. Τί εἶνε πράγματι ὁλόκληρος ὁ ὑλικὸς κόσμος μπροστὰ σὲ μιὰ ἀθάνατη ψυχή; Μόνον ἀν αἰσθανώμεθα τὸ μεγαλεῖο τῶν ψυχῶν εἴμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί. Τὰ ἄλλα μεγαλεῖα, τὰ ὑλικά, καταχρηστικῶς ὀνομάζονται μεγαλεῖα: στὴν πραγματικότητα εἶνε μικρὰ καὶ

ἀσήμαντα πράγματα. Ὃ χωλὸς καθόταν στὴν ὡραία θύρα τοῦ ναοῦ καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη ἀπ᾽ τοὺς εἰσερχομένους στὸ ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ὡραία ἡ θύρα τοῦ ναοῦ, ὡραιότερη ἡ πρᾶξις τῆς ἐλεημοσύνης. Διότι ἡ ἐλεημοσύνη εἶνε ἔμπρακτὴ ἀγάπη καὶ θυσία καὶ γίνεται θύρα, ποὺ εἰσάγει στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος δὲν συμπονεῖ, ὅποιος δὲν ἔχει ἔλεος, δὲν θὰ ἰδῇ ἔλεος. Καὶ ὅποιος συμπονεῖ, ὅποιος ἔχει ἔλεος, θὰ ἐλεηθῇ ἀπ᾿ τὸ Θεό. «᾿Ανέλεος ἡ κρίσις τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος» (ακ. β΄ 13). «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. ε΄ 7). Ἐλεημοσύνη καὶ προσευχὴ πολλὲς φορὲς ἀναφέρονται μαζὶ μέσα στὴ Γραφή. Εἶνε δυὸ μεγάλες ἀρετὲς τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔχουν σχέσι μεταξύ τους. Ἡ ἐλεημοσύνη βοηθεῖ τὴν προσευχή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχῃ ἐλεήμονα αἰσθήματα καὶ ἔργα, τότε ὁ Θεὸς ἀκούει τὴν προσευχή του καὶ τοῦ δίνει οὐράνια ἐλεημοσύνη. «Κορνήλιε!», εἶπε ὁ ἄγγελος στὸν ἑκατόνταρχο. «Αἱ προσευχαί σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Πράξ.( 3 - 4). Δὲν ἀνεβαίνουν μόνον οἱ προσευχὲς στὸν οὐρανό’ ἀνεβαίνουν καὶ οἱ ἐλεημοσύνες. Διότι οἱ ἐλεημοσύνες εἶνε εἶδος προσφορᾶς καὶ θυσίας στὸ Θεό. Τότε μάλιστα οἱ προσευχὲς ἀνεβαίνουν καλύτερα στὸν οὐρανό, ὅταν συνοδεύωνται ἀπὸ ἐλεημοσύνες. Οἱ θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι κάνουμε πολλὲς φορὲς προσευχή. ᾿Αλλὰ ἐλεημοσύνη πόσες φορὲς κάνουμε; «Δὲν ἔχουμε περίσσευμα», θὰ εἰποῦν πολλοί. Ἔστω! ᾿Αλλ᾽ ἡ Γραφὴ γνωρίζει ἐλεημοσύνη καὶ ἀπὸ τὸ ὑστέρημα, καὶ μάλιστα μεγαλύτερη θεωρεῖ τὴν ἐλεημοσύνη, ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸ ὑστέρημα. Ἡ πτωχὴ χήρα μὲ τὸ δίλεπτο ἔκαμε τὴν πιὸ μεγάλη ἐλεημοσύνη. Γιὰ νὰ μπαίνωμε ἀξίως στὸ ναὸ καὶ νὰ προσευχωμεθα στὸν Κύριο, πρέπει νὰ ἀνοίγωμξ τὰ σπλάγχνα και τὰ χέρια μας καὶ νὰ δίνωμε, εἴτε ἀπὸ τὸ περισσευμα εἴτε ἀπὸ τὸ ὑστέρημα. Καὶ γιὰ νὰ ἐπιχορηγηθῆ πλουσίως ἢ εἷσοδόὸς μας στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πρέπει νὰ ἔχωμξ πλούσια φιλανθρωπικὰ αἰσθήματα. Ὃ πτωχὸς δὲν ἔχει πλούσια ὑλικὰ ἀγαθά. Δύναται ὅμως νὰ ἔχῃ πλούσια φιλανθρωπικὰ

αἰσθήματα.

Στίχ. 4 - 11: Ὁ Πέτρος εἶδε τὸν ἐκ γενετῆς χωλὸ καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν: «Βλέψον εἰς ἡμᾶς». Δὲν εἶπε «βλέψον εἰς ἐμέ». Δὲν εἶπε, δηλαδή, κοίταξε σὲ μένα, τὸν Πέτρο, ἀλλὰ εἶπε, κοίταξε σὲ μᾶς, τοὺς δύο ἀποστόλους. Ζήτησς ἀπ᾽ τὸ χωλὸ νὰ προσέξῃ καὶ τοὺς δύο ἀποστόλους, διότι καὶ οἱ δύο ἦταν ὄργανα τῆς θείας Χάριτος, ἡ ὁποία σὲ λίγο θὰ ἔκανε τὸ θαῦμα. Ὁ Πέτρος μίλησε μὲ ταπείνωσι, μὲ ἀγάπη καὶ μὲ δικαιοσύνη ἀπέναντι στὸ συναπόστολό του Ἰωάννη. Ἔτσι πρέπει νὰ φέρεται καὶ καθένας ἀπὸ μᾶς. Νὰ μὴ θέλῃ νὰ προσέχουν οἱ ἄνθρωποι αὐτὸν μόνο, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς. Ὅποιος θέλει νὰ προσέχουν οἱ ἄνθρωποι αὐτὸν μόνο, εἶνε ἐγωιστὴς καὶ κενόδοξος, δὲν εἶνε πραγματικὸς χριστιανός." Καὶ ὅταν θέλωμε νὰ μᾶς προσέχουν οἱ ἄνθρωποι, νὰ μὴ τὸ θέλωμε γιὰ τὴ δόξα μας, ἀλλὰ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ καὶ ἐμεῖς εἴμαστε φορεῖς πίστεως καὶ χάριτος Θεοῦ καὶ μποροῦμε κάτι νὰ μεταδώσωμε στοὺς ἄλλους. Ὁ χωλὸς σήκωσε τὰ μάτια του καὶ κοίταξε τοὺς ἀποστόλους, περιμένοντας κάτι νὰ τοῦ δώσουν. Περίμενξε μιὰ μικρὴ ὑλικὴ ἐλεημοσύνη. ᾿Αλλ᾽ ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῶν ἀποστόλων δὲν τοῦ ἔδωσε μικρὴ ὑλικὴ ἐλεημοσύνη᾽ τοῦ ἔδωσε ἀσυγκρίτως περισσότερο ἀπ᾽ ὅσο περίμενε ἢ θὰ μποροῦσς νὰ φαντασθῇ. Χωλὸς ἀπ᾿ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, δὲν θὰ φανταζόταν ποτὲ ὅτι θὰ γινόταν καλά. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς τὸν ἔκαμε καλά. Καὶ ὄχι μόνο τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τὸ πολὺ περισσότερο, τοῦ χάρισε τὴ γνωριμία μὲ τὸν Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Θεὸς ὑπερέβη τὴν προσδοκία, ἀλλὰ καὶ τὴ φαντασία τοῦ χωλοῦ. Τὸ ἴδιο κάνει ὁ Θεὸς καὶ σὲ μᾶς πολλὲς φορές. Μᾶς δίνει παραπάνω ἀπ᾽ ὅ,τι ζητοῦμε ἢ φανταζόμεθα. Ὁ Σαοὺλ ζητοῦσε τὰ χαμένα γαϊδούρια τοῦ πατέρα του καὶ βρῆκε βασιλεία. Καὶ μεῖς πολλὲς φορὲς ζητᾶμε μικρὰ πράγματα καὶ λαμβάνουμε μεγάλες φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες καὶ τὴν οὐράνια βασιλεία μὲ τὰ ἀπερίγραπτα καὶ ἀφάνταστα ἀγαθά.

Οἱ ἀπόστολοι δὲν εἶχαν νὰ προσφέρουν ὑλικὴ ἐλεημοσύνη. Εἶχαν ἐλεήμονα αἰσθήματα, ἀλλὰ δὲν εἶχαν χρήματα. «Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι», εἶπε ὁ Πέτρος στὸ χωλό. Οἱ πιστοὶ στὰ πόδια τῶν ἀποστόλων κατέθεταν ὀλόκληρες περιουσίες. ᾿Αλλ᾽ αὐτοὶ δὲν ἔκαναν δικά τους τὰ ἀγαθὰ τῶν πιστῶν. Ὡς Ἐκκλησία ἦταν «οἱ τὰ πάντα κατέχοντες». ᾿Αλλ᾽ ὡς ἄτομα ἦταν «οἱ μηδὲν ἔχοντες» (Β΄ Κορ. στ΄ 10). Ὅπωςὁ Χριστὸς δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λουκ. θ΄ 58), ἔτσι καὶ οἱ μαθηταὶ δὲν εἶχαν τίποτε ἀτομικῶς. Ἧταν ἀκτήμονεςκαὶ ἄξιοι μαθηταὶ τοῦ ᾿Ακτήμονος Ναζωραίου. Ἡ ἀκτημοσύνη εἶνε ὑπέροχη ἀρετὴ τῶν ἀποστόλων καὶ ὅλων ὅσοι θέλουν νὰ εἶνε γνήσιοι ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γνήσιοι μοναχοί. Ἡ ἀκτημοσύνη εἶνε μεγάλος βαθμὸς αὐταπαρνήσεως, ἀποδεικνύει ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ προκαλεῖ ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπο τοῦ ἀκτήμονος. Ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἦταν ἰσχυρὴ ἀπέναντι τοῦ κόσμου, διότι οἱ ἀπόστολοι ἦταν ἀκτήμονες.Καὶ σήμερα, ἂν οἱ Ἐπίσκοποι γίνουν ἀκτήμονες, ἡ Ἐκκλησία θὰ γίνῃ πάλιν ἰσχυρή. Δὲν εἶνε δυνατὸν ὅλοι οἱἄνθρωποι νὰ εἴμεθα ἀκτήμονες; Ἂς εἴμεθα ὀλιγοκτήμονες. Ὅσο λιγωτέρων πραγμάτων ἔχουμε ἀνάγκη, τόσο πλησιέστερα πρὸς τὸ Θεὸ βρισκόμεθα,διότι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει καμμιὰ ἀνάγκη. Ὁ Πέτρος δὲν εἶχε νὰ προσφέρῃ στὸ χωλὸ ἀργύριο καὶ χρυσίο. Εἶχεν ὅμως νὰ προσφέρῃ

ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο πρᾶγμα. Δὲν εἶχε χρήματα,εἶχε πίστι. Δὲνεἶχε ἀργύριο, εἶχε χάρι. Δὲν εἶχε χρυσό, εἶχε Χριστό. Δὲν μποροῦσε νὰ κάνῃ ἐλεημοσύνη, μποροῦσε νὰ κάνῃ θαῦμα. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου εἶπε στο χωλό, «ἔγειρε καὶ περιπάτει»Καὶ ἀφοῦ τον έπιασε από το δεξί χέρι τὸν σήκωσε πάνω και αμέσως στερεώθηκαν τὰ πόδια του. Καὶ μ᾽ ἕνα πήδημα στάθηκε όρθιος και περιπατοῦσε δοκιμάζοντας ἐπιχαρίτως τις δυνάμις του. ᾿Απὸ τὸ χέρι τὸν ἔπιασε, τὸ πόδι

θεραπεύθηκε! Καὶ χοροπηδοῦσε ἀπὸ τὴ μεγάλη δύναμι, ποὺ εἰσέβαλε στὸν ὀργανισμό του, καὶ ἀπὸ τὴ μεγάλη χαρά, ποὺ εἰσέβαλε στὴν ψυχή του. Χοροπηδοῦσε σὰν τὸ ἐλάφι, διότι ὁ Ἡσαΐας εἶχε προφητεύσει γιὰ τὴ μεσσιακὴ ἐποχή: «Τότε ἁλεῖται ὡς ἔλαφος ὁ χωλός» (Ἡσ. λε΄ 6). Τότε θὰ

πηδάῃ σὰν ἐλάφι ὁ κουτσός! Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς χωλοῦ εἶνε ὅμοιο μὲ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ προκάλεσε ἰδιαίτερη ἐντύπωσι. Καὶ ὅπως ἡ

θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ἀποδείκνυε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν τὸ Φῶς, ἔτσι τῶρα ἡ θεραπεία τοῦ χωλοῦ στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ εἶνε ἡ Δύναμις, ἡ ᾿Ανάστασις καὶ ἡ ᾿Αλήθεια. Ἂν δὲν ἀνασταινόταν καὶ δὲν ἦταν Θεός, τὸ ὄνομά του δὲν θὰ εἶχε δύναμι νὰ κάνῃ θαύματα. Καὶ μέχρι σήμερα τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ κάνει θαύματα. Ὁ θεραπευθεὶς χωλὸς ἦταν ἐκλεκτὴ ψυχή. Πολλοὶ μετὰ τὴ θεραπεία τους λησμόνησαν τὴν εὐεργεσία καὶ δὲν ἐξεδήλωσαν εὐγνωμοσύνη. ᾿Απ᾿ τοὺς δέκα λεπροὺς ἕνας μόνον ἔδειξε εὐγνωμοσύνη. Σὰν ἐκεῖνο τὸ λεπρὸ φάνηκε καὶ ὁ χωλὸς εὐγνώμων. Πρῶτα εὐγνώμων ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα ἀπέναντι στοὺς ἀποστόλους, ποὺ ἦταν τὰ

ὄργανα τῆς θείας φιλανθρωπίας. Μόλις ἔγινε καλά, δὲν ἔτρεξε στὸ σπίτι, ἀλλὰ μπῆκε στὸ ἱερό, στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ. ᾿Ακολούθησε τοὺς εὐεργέτας του, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ τοὺς κρατοῦσε ἀπ᾽ τὰ ροῦχα τους. Δὲν τοὺς ἄφηνε, δὲν ξεκολλοῦσε ἀπὸ κοντά τους! Πήγαιναν ἐκεῖνοι νὰ προσευχηθοῦν; ᾿Ακολουθοῦσεκαὶ αὐτός, πηδῶντας ἀπὸ τὴ χαρά του καὶ δοξολογῶντας τὸ Θεό, τὸ μεγάλο Εὐεργέτη του. Ἔτσι νὰ κάνωμεκαὶ μεῖς. Νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό, τὸ μεγάλο Εὐεργέτη, νὰ ἐκδηλώνωμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς μικροὺς εὐεργέτας, τὰ ὄργανα τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀχαριστία εἶνε βαρὺ καὶ ἀνυπόφορο πρᾶγμα, ἡ εὐχαριστία δείχνει εὐγένεια ψυχῆς.

Ομιλία π. Αθανασίου Μυτιληναίου  

Η ομιλία αυτή εκφωνήθηκε στις10/11/1985

Πλοῦτος ἀληθής τῆς Ἐκκλησίας, ἡ πτωχεία αὐτῆς. Ἡ δύναμις τοῦ Ἁγίου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό Ὄνομα «Χριστός » προϋποθέτει καί τά Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ θεραπεία καί εὐγνωμοσύνη τοῦ χωλοῦ

Πηγή ομιλιών π. Αθανασίου: www.arnion.gr