Το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων Α΄ 12 - 26

                                               

ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ                                                 ΠΡΑΞΕΩ͂Ν Α΄ 12 - 26

 

12 Τότε ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ ἀπὸ ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος, ὅ ἔστιν ἐγγὺς ῾Ιερουσαλήμ, σαββάτου ἔχον ὁδόν. 13 καὶ ὅτε εἰσῆλθον, ἀνέβησαν εἰς τὸ ὑπερῷον οὗ ἦσαν καταμένοντες, ὅ τε Πέτρος καὶ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης καὶ ᾿Ανδρέας, Φίλιππος καὶ Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καὶ Ματθαῖος, ᾿Ιάκωβος ᾿Αλφαίου καὶ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς καὶ ᾿Ιούδας ᾿Ιακώβου. 14 οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ μητρὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ.
15 Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἀναστὰς Πέτρος ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν εἶπεν· ἦν τε ὄχλος ὀνομάτων ἐπὶ τὸ αὐτὸ ὡς ἑκατὸν εἴκοσιν· 16 ἄνδρες ἀδελφοί, ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ταύτην ἣν προεῖπε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον διὰ στόματος Δαυῒδ περὶ ᾿Ιούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τοῖς συλλαβοῦσι τὸν ᾿Ιησοῦν, 17 ὅτι κατηριθμημένος ἦν σὺν ἡμῖν καὶ ἔλαχε τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης. 18 οὗτος μὲν οὖν ἐκτήσατο χωρίον ἐκ μισθοῦ τῆς ἀδικίας, καὶ πρηνὴς γενόμενος ἐλάκησε μέσος, καὶ ἐξεχύθη πάντα τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ· 19 καὶ γνωστὸν ἐγένετο πᾶσι τοῖς κατοικοῦσιν ῾Ιερουσαλήμ, ὥστε κληθῆναι τὸ χωρίον ἐκεῖνο τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ αὐτῶν ᾿Ακελδαμᾶ, τουτέστι χωρίον αἵματος. 20 γέγραπται γὰρ ἐν βίβλῳ ψαλμῶν· γενηθήτω ἡ ἔπαυλις αὐτοῦ ἔρημος καὶ μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ· καὶ τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος. 21 δεῖ οὖν τῶν συνελθόντων ἡμῖν ἀνδρῶν ἐν παντὶ χρόνῳ ἐν ᾧ εἰσῆλθεν καὶ ἐξῆλθεν ἐφ᾿ ἡμᾶς ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς, 22 ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος ᾿Ιωάννου ἕως τῆς ἡμέρας ἧς ἀνελήφθη ἀφ᾿ ἡμῶν, μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ γενέσθαι σὺν ἡμῖν ἕνα τούτων. 23 Καὶ ἔστησαν δύο, ᾿Ιωσὴφ τὸν καλούμενον Βαρσαββᾶν, ὃς ἐπεκλήθη ᾿Ιοῦστος, καὶ Ματθίαν, 24 καὶ προσευξάμενοι εἶπον· σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξον ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δύο ἕνα, 25 λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς, ἐξ ἧς παρέβη ᾿Ιούδας πορευθῆναι εἰς τὸν τόπον τὸν ἴδιον. 26 καὶ ἔδωκαν κλήρους αὐτῶν, καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπὶ Ματθίαν, καὶ συγκατεψηφίσθη μετὰ τῶν ἕνδεκα ἀποστόλων.

 

 

Ερμηνεία από το βιβλίο Πράξεις Αποστόλων. (Μαθήματα ᾿Αγιογραφικών Κύκλων)

 ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ι. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ - ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ. (σελ.21-28)

 

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ - ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΙΟΥ

 

Στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῶν Πράξεων, στίχ. 12 - 26, γίνεται λόγος:

1) Γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Μαθητῶν στὴν Ἰερουσαλὴμ καὶ τὴν ἀφοσίωσί τους στὴν προσευχή, στίχ. 12 - 14,

2) γιὰ τὸ τέλος τοῦ Ἰούδα, στίχ. 15 - 20, καὶ 

3) γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀποστόλου Ματθίου, στίχ. 20 - 26.

 

Ἐξήγησις λέξεων καὶ φράσεων

12. ὅ ἐστιν ἐγγὺς -- τὸ ὁποῖον εἶνε πλησίον.Σαββάτου ἔχον ὁδὸν

  -- ἔχοντας ἀπόστασι πορείας, ποὺ ἐπιτρεπόταν τὸ Σάββατο.

 13. οὗ ἦσαν καταμένοντες -- ὅπου ἔμεναν.

14. ἦσαν προσκαρτεροῦντες -- ἐπιδίδονταν, ἐπέμεναν.

ὁμοθυμαδὸν -- ὁμοψύχως,μὲ μιὰ καρδιά.

 15. ἦν τε ὄχλος ὀνομάτων -- καὶ ἦταν πλῆθος προσώπων.

ἐπὶ τὸ αὐτὸ -- στὸν ἴδιο τόπο, μαζί. ὡς ἑκατὸν εἴκοσι

 -- περίπου ἑκατὸν εἴκοσι.

 16. ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ταύτην - ἔπρεπε νὰ

ἐκπληρωθῇ ὁ γραπτὸς αὐτὸς λόγος.

 17. ὅτι κατηριθμημένος ἦν σὺν ἡμῖν -- διότι εἶχε συγκαταρι-

θμηθῆ μὲ μᾶς. ἔλαχε τὸν κλῆρον τῆς διαχονίας ταύτης

 -- ἔλαχε τὴν μερίδα αὐτῆς τῆς διακονίας (τῆς ἀποστολικῆς).

 18. ἐχτήσατο χωρίον -- ἀπέκτησε χωράφι.ἐκ μισθοῦ ἀδικίας

 -- ἀπὸ ἄδικο μισθὸ (ἀμοιβή. χρήματα).πρηνὴς γενόμενος

 -- ἀφοῦ ἔπεσε πρηνὴς (μὲ τὸ πρόσωπο πρὸς τὸ ἔδαφος, μπρούμυτα).

ἐλάκησε μέσος (ῥ. λάσχω) -- μὲ κρότο ἔσπασε στὸ μέσον (στὴν κοιλιά).

19. ὥστε κληθῆναι τὸ χωρίον -- ὥστε νὰ ὀνομασθῇ τὸ χωράφι.

τῇ ἰδίᾳ διαλέχτῳ αὐτῶν -- στὴν δική τοὺς γλῶσσα.

20. γενηθήτω-- νὰ γίνῃ. ἡ ἔπαυλις -- ἡ κατοικία

μὴ ἔστω ὁ κατοιχῶν ἐν αὐτῇ -- καὶ ἂς μὴ ὑπάρχῃ ὁ

κατοικῶν σ᾽ αὐτήν. ἐπισκοπὴ -- τόπος δικαιοδοσίας, ἰδιοκτησία, περιουσία.

21. δεῖ οὖν -- πρέπει λοιπόν. .τῶν συνελθόντων ἡμῖν ἀνδρῶν -- ἀπὸ τοὺς ἄνδρες, ποὺ ἦταν

μαζί μας, ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦσαν.εἰσῆλθε χαὶ ἐξῆλθεν ἐφ᾽ ἡμᾶς  ἔζησε μαζί μας.

 23. ἔστησαν -- πρότειναν.

 24. ἀνάδειξον -φανέρωσε.

 25. ἐξ ἧς παρέβη - ἀπὸ τὴν ὁποία βγῆκε, ξέφυγε. εἰς τὸν τόπον τὸν ἴδιον -- στὸν ἰδικό του τόπο.

26. συγχατεψηφίσθη -- συγκαταριθμήθηκε.

 

Παρατηρήσεις καὶ διδάγματα

 

Στίχ. 12: Τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν εἶνε μιὰ ὀροσειρὰ ἀνατολικῶς τῆς Ἰερουσαλὴμ σὲ μικρὴ ἀπ᾽ αὐτὴν ἀπόστασι. Ἄλλοτε ἡ ὀροσειρὰ αὐτὴ ἦταν κατάφυτη ἀπὸ τὰ ταπεινὰ

καὶ εὐλογημένα ἐλαιόδενδρα, καὶ γι᾿ αὐτὸ ὀνομάζεται «ὄρος τῶν ἐλαιῶν» ἢ «ἐλαιών». Τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν ἦταν προσφιλὴς τόπος τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖ πολλὲς φορὲς ὁ Κύριος ἀποσυρόταν λόγῳ τῆς ἐρημίας καὶ τῆς ἡσυχίας τοῦ τόπου. Τὴν ἡμέρα κήρυττε στὴν πόλι καὶ τὸ βράδυ ἀποχωροῦσε στὸ ὄρος, ὅπου διανυκτέρευξ στὸ ὕπαιθρο καὶ ἐπικοινωνοῦσε ἀπερίσπαστος μὲ τὸν Πατέρα του. «Ἤν τὰς ἡμέρας ἐν τῷ ἱερῷ διδάσκων, τὰς δὲ νύκτας ἐξερχόμενος ηὐλίζετο εἰς τὸ ὄρος τὸ καλούμενον ἐλαιῶν» (Λουκ. κα΄ 37). Πόσο ὑψηλές, θερμές, ἐπίμονες, ἀγωνιώδεις καὶ συγκλονιστικὲς προσευχὲς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Μεγάλου ᾿Αρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄκουσε τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν! Καὶ οἱ πέτρες συγκλονίζονταν ἀπὸ τὶς προσευχὲς τοῦ Χριστοῦ! Ἐκεῖ ἦταν καὶ ἡ Γεθσημανῆ, ὅπου ὁ Χριστὸς ἔκανςε τὴν πιὸ ἀγωνιώδη προσευχή. Ἡ ὕπαιθροςμὲ τὴν ἠρεμία καὶ τὴν ἡσυχία της, μάλιστα οἱ ὑψηλοὶ τόποι, βοηθοῦν ἰδιαιτέρως γιὰ περισυλλογὴ καὶ κατανυκτικὴ προσευχή. Μέσα στὴν ὕπαιθρο καὶ πάνω στὰ βουνὰ ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ

περισσότερο. Γι᾿ αὐτὸ οἱ ἀσκηταὶ καταφεύγουν στοὺς ἐρήμους τόπους καὶ στὰ βουνά. Γι᾿ αὐτὸ ἐκεῖ κτίζονται ἐξωκκλήσια καὶ μοναστήρια. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κάθε πνευματικὸς

ἄνθρωπος, κουρασμένος ἀπὸ τὸ θόρυβο τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας, πολλὲς φορές αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νἁὰ ἐξέλθῃ στὴν ὕπαιθρο, ν᾿ ἀνεβῆ σὲ βουνά, νὰ ἐπισκεφθῇ ἐξωκκλήσια καὶ μοναστήρια, καὶ νὰ προσευχηθῇ ἐκεῖ ἀπερίσπαστος. Οἱ φυσιολάτρες λατρεύουν τὴν κτίσι ἀντὶ τοῦ Κτίσαντος. Ἐμεῖς, ἀπὸ τὴν ὡραία κτίσι βοηθούμενοι, ἂς λατρεύωμε μὲ κατάνυξι καὶ ἔξαρσι τὸν Κτίστη, ὅπως τὸν λάτρευσαν μυριάδες ἀναχωρηταὶ καὶ ἀσκηταί, ἀετοὶ τοῦ πνεύματος, ποὺ ἔκτισαν τὶς φωλιὲές τους ἀνάμεσα στοὺς βράχους καὶ πάνω στὶς ψηλὲς κορφές. Κατὰ καιροὺς ἂς γινώμεθα καὶ ἐμεῖς λίγο ἀναχωρηταὶ καὶ μοναχοί! Εἰς τὰ ὄρη, ψυχή, ἀρθῶμεν! Τὸ ὄρος, τῶν ἐλαιῶν, ποὺ γνώρισε τὴν ἀγωνία τοῦ Ἰησοῦ, γνώρισεκαὶτὴ δόξα του. ᾿Απ᾽ ἐκεῖ, ὅπου ὁ ἱδρώτας

τοῦ Χριστοῦ ἔπεσε σὰν «θρόμβοι αἵματος» καὶ οἱ ἐχθροὶ τὸν συνέλαβανγιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸ μαρτύριο, ἔγινε ἡ ἔνδοξη ᾿Ανάληψις. Πολλὲς φορὲς ὁ Θεὸςδίνει τὴ δόξα ἐκεῖ, ὅπου προηγουμένως ἐπέτρεψε τὴν ταπείνωσι. Δὲν δοξάζει μόνο τὸν ταπεινό, ἀλλὰ καὶ τὸν τόπο τῆςταπεινώσεως.

 Στίχ. 13: Στὸ στίχο τοῦτο ἔχουμε κατάλογο τῶν ἕνδεκα ἀποστόλων. Ἕνας ἀπ᾿ τοὺς δώδεκα ἐξετράπη ἀπ᾽ τὴν ἀποστολή του, ἔγινε προδότης καὶ χάθηκε γιὰ πάντα. Οἱ

ἕνδεκα κλονίσθηκαν, ὁ Πέτρος ἔπεσε. ᾿Αλλὰ καὶ αὐτὸς σηκώθηκε, καὶ οἱ ἄλλοι στηρίχθηκαν. Καὶ ὅλοι αὐτοί, ὅπως καὶ ὁ Ματθίας ὁ ἀντικαταστάτης τοῦ προδότου, καὶ ὁ Παῦλος, σώθηκαν. Καὶ μὲ τὸν τιτάνιο ἀγῶνα τους στὴν οἰκουμένη ἔσωσαν καὶ σώζουν μυριάδες. Ἕνας εἶνε ὁ Σωτὴρ μὲ τὴν πλήρη ἔννοια τῆς λέξεως, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. ᾿Αλλ᾽ ἡ Γραφὴ ὁμιλεῖ καὶ γιὰ «σωτῆρας»  (Νεεμ. θ᾽ 27), ἄνδρας πιστοὺς καὶ ἡρωικούς, ποὺ ἔσωζαν τὸν ᾿Ισραηλιτικὸ λαὸ ἀπὸ θλίψεις καὶ κινδύνους. Ὁ Παῦλος παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του σὰν σωτῆρα, γιατὶ λέγει: «Τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώ σὼ » (Α΄ Κορ. θ΄22). Καὶ οἱ ἀδελφόθεοι Ἰάκωβος καὶ Ἰούδας μᾶς θέλουν ὅλους σωτῆρες, γιατὶ λένε: «᾿Αδελφοί, ἐάν τις ἐν ὑμῖν πλανηθῇ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψῃ τις αὐτόν, γινωσκέτω, ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου» (Ἰακ. ε΄ 19 -- 20). «Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί,....ος μὲν ἐλεεῖτε διακρινόμενοι, οὖς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες» (Ἰοὐύδ. 20 - 23). Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὸν μεγάλο Σωτῆρα, τὸν Χριστό, ὑπάρχουνοἱ μικροὶ σωτῆρες. Καὶ ἀπὸ τοὺς μικροὺς σωτῆρες ἀνώτεροι καὶ σπουδαιότεροι εἶνε οἱ ἀπόστολοι. Εὐεργέτησανκαὶ εὐεργετοῦν τὴν ἀνθρωπότητα ὅσο κανεὶς ἄλλος μετὰ τὸν Χριστό. Γι᾿ αὐτὸ στοὺς ἀποστόλους ὀφείλουμε ἀνάλογη εὐγνω-

μοσύνη. Γι᾿ αὐτὸ τὰ ὀνόματά τους πρέπει νὰ ξέρωμε ὅλοι οἱ πιστοὶ ἀπ᾿ ἔξω. Ἂν οἱ κοσμικοὶ ξέρουν ὀνόματα πολιτικῶν, ἠθοποιῶν, ποδοσφαιριστῶν, λογοτεχνῶν, καὶ

ἄλλων μηδαμινῶν ἀνθρώπων, πόσο περισσότερο πρέπει ἐμεῖς νὰ ξέρωμε τὰ ὀνόματα τῶν μεγαλυτέρων μετὰ τὸν Κύριο εὐεργετῶν τῆς ἀνθρωπότητος, τῶν ἀθανάτων ἀποστόλων! Συχνὰ δὲ στὶς προσευχές μας, ὅπως ἐπικαλούμεθα τὶς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκουκαὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἂς ἐπικαλούμεθα καὶ τὶς πρεσβεῖες

τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων ἀποστόλων, ἀναφέροντες αὐτοὺς κατ᾽ ὄνομα: Ἅγιοι ἀπόστολοι, Παῦλε, Πέτρε καὶ ᾿Ανδρέα, Ἰάκωβε καὶ Ἰωάννη, Φίλιππε καὶ Βαρθολομαῖς, Θωμᾶ καὶ Ματθαῖε, Ἰάκωβε ᾿Αλφαίου καὶ Ἰούδα Ἰακώβου, Σίμων Ζηλωτὰ καὶ Ματθία, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. Μερικοὶ ἀπόστολοι ἀλλοῦ ἀναφέρονται μὲ ἕνα καὶ

ἀλλοῦ μὲ ἄλλο ὄνομα. Καὶ γιὰ νὰ μὴ γίνεται σύγχυσις, πρέπει νὰ γνωρίζωμε, ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος λέγεται καὶ Ναθαναήλ, ὁ Ἰούδας Ἰακώβου λέγεται καὶ Λεββαῖος καὶ

Θαδδαῖος, ὁ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς λέγεται καὶ Κανανίτης.

 

Στιχ. 15 - 20: Ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὰς καὶ ἀποστόλους ἦταν καὶ ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης. Ὁ Ἰησοῦς ἐξέλεξε καὶ αὐτόν. ᾿Αλλὰ τὸ τέλος του ἦταν ἄθλιο. Προδοσία καὶ αὐτοκτονία! Αὐτὸ τὸ τέλος τοῦ μαθητοῦ καὶ ἀποστόλου ἦταν χαρὰ γιὰ τοὺς ἐχθροὺς καὶ λύπη καὶ σκάνδαλογιὰ τοὺς φίλους τοῦ Ἰησοῦ. Πολλοὶ ἀσφαλῶς θὰ

εἶπαν: Πῶς ἕνας μαθητὴς καὶ ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ κατήντησε προδότης καὶ αὐτοκτόνησε; Ἔπεσε ἔξω ὁ Ἰησοῦς στὴν ἐκλογή του; Γιὰ τὴ μείωσι τῆς λύπης καὶ τὴν ἄρσι τοῦ σκανδάλου ὁ ἀπόστολος Πέτρος σηκώνεταικαὶ ὁμιλεῖ στὶς 120 περίπου

ψυχές, ποὺ ἦταν συγκεντρωμένες στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ περίμεναν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄνδρες ἀδελφοί, λέγει ὁ κορυφαῖος μαθητὴς σὲ ἁπλὸ καὶ ταπεινὸ ὕφος. Ἔπρεπε νὰ ἐκπληρωθῇ ὁ γραπτὸς λόγος, τὸν ὁποῖο προεῖπε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸ στόμα τοῦ Δαυῖδ γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ ἔγινε ὁδηγὸς σ᾽ αὐτούς, ποὺ συνέλαβαν τὸν

Ἰησοῦ. Προφήτευσεγι᾿ αὐτὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, διότι ἔλαβε τὸν κλῆρο τῆς  ἀποστολικῆς αὐτῆς διακονίας καὶ περιλαμ- βανόταν μαζὶ μ᾽ ἐμᾶς στὸν ἀριθμὸ τῶν ἀποστόλων. Εἶνε σὰν νὰ ἔλεγε ὁ Πέτρος: Νὰ μὴ σκανδαλίζεται κανείς, ἀδελφοί! Ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ἰούδα δὲν ἦταν μιὰ ἀποτυχία ἀπὸ ἄγνοια καὶ κακὴ ἐκτίμησι τοῦ χαρακτῆρος του. Ὄχι! Ὅταν τὸν ἐξέλεξεν ὁ Ἰησοῦς, ἀλλὰ καὶ πολὺ πρωτύτερα, πραιωνίως, ἦταν γνωστὴ στὸ Θεὸ ἡ ἐξέλιξις τοῦ Ἰούδα.Γι᾿ αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα προφήτευσεγι᾿ αὐτόν. Ὅ,τι ἔπραξεν ὁ Ἰούδας, εἶνε ἐκπλήρωσις τοῦ προφητικοῦ

λόγου. Ὁ Θεός, βεβαίως, δὲν προώρισε τὸν Ἰούδα νὰ γίνῃ προδότης καὶ αὐτόχειρ. ᾿Αλλὰ προγνώριζε, ὅτι θὰ καταντοῦσε ἐκεῖ, κάνοντας κακὴ χρῆσι τῆς ἐλευθερίας του. ὉἸησοῦς, συνεπῶς, ἐξέλεξε τὸν Ἰούδα καὶ τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα ἐν γνώσει τῆς ἐξελίξεώς του. Ὁ Ἰησοῦς ἔδειξε τὴν ἀγάπη του. ᾿Αλλἀ τί συγκεκριμένως προεῖπε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο γιὰ τὸν Ἰούδα; Ὁ Πέτρος ἀναφέρει πρῶτα, τί συνέβη στὸν Ἰούδα, καὶ κατόπιν ἀναφέρει τὸν προφητικὸ λόγο, ποὺ ἐκπληρώθηκε μὲ τὰ συμβάντα. Αὐτός, λοιπόν, λέγει ὁ Πέτρος, ἀπέκτησε χωράφι μὲ ἄδικη ἀμοιβή, καί, ἀφοῦ ἔπεσε μπρούμυτα, ἔσκασε στὴν κοιλιά του καὶ ξεχύθηκαν ὅλα τὰ σπλάγχνα του.

Δυὸ δηλαδὴ πράγματα ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος. Τὸ ἕνα εἶνε, ὅτι ὁ Ἰούδας ἀπέκτησε χωράφι μὲ τὸ τίμημα τῆς προδοσίας. Τὸ ἀπέκτησε: μετὰ τὸ θάνατό του διὰ μέσου τῶν

ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι τὸ ἀγόρασαν μὲ τὰ δικά του χρήματα, τὰ τριάκοντα ἀργύρια τῆς προδοσίας. Καὶ δὲν τὸ χάρηκε, ἀλλὰ τὸ πῆρε ἄλλος, ὁ Καϊάφας ἢ ἡ Συναγωγή, καὶ τὸ

διέθεσε γιὰ τὴν ταφὴ τῶν ξένων. Εἶνε «τὸ χωράφι τοῦ αἵματος», τοῦ ἀθῴου αἵματος τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ ἁμαρτωλοῦ αἵματος τοῦ Ἰούδα (Ματθ. κζ΄ 8, Πράξ. α΄ 19). Τὸ ἄλλο πρᾶγμα, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος γιὰ τὸν Ἰούδα, εἶνε ὁ ἀπαίσιος θάνατός του. Ὁ Ματθαῖος λέγει, ὅτι ὁ Ἰούδαςἀπαγχονίσθηκε (Ματθ. κζ᾽ 5). Ὁ Πέτρος ἀναφέρει τὸ

ἀκόμη ἀπαισιώτερο, ὅτι ἔπεσε μπρούμυτα, προφανῶς ἀπὸ τὸ ὕψος, ὅπου εἶχες κρεμασθῆ, καὶ ἔσπασε μὲ κρότο ἡ κοιλιά του καὶ ξεχύθηκαν ὅλα τὰ σπλάγχνα του! Τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν εἶχε «σπλάγχνα», εὐσπλαγχνία, συμπάθεια, ἀλλ᾽ ἔδειξε σκληρότητα ἀπέναντι στὸν εὐεργέτη του, δικαίως ξεχύθηκαν τὰ σπλάγχνα. ᾿Ανέλεος ἡ κρίσις στοὺς ἀνελεήμονας!

Τὰ δυὸ αὐτὰ πράγματα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἰούδας ἀπέκτησε χωράφι, ποὺ δὲν τὸ χάρηκε, καὶ εἶχε ἀπαίσιο θάνατο, συνέβησαν, διότι στοὺς Ψαλμοὺς εἶνε γραμμένο, «Γενηθή-

τω ἡ ἔπαυλις αὐτοῦ ἔρημος καὶ μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ» καὶ «τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος». Ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγοςγιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ περιλαμβάνει

δυὸ ψαλμικὰ χωρία (Ψαλμ. ξη΄ 26 ἢ ξθ΄ 25 καὶ ρη᾽ ἢ ρθ΄ 8), «ἔδει πληρωθῆναι» (Πράξ. α΄ 16), ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ ἐκπληρωθῇ, καὶ ἐκπληρώθηκε. Πῶς; Ὡς πρὸς τὸ πρῶτο ψαλμικὸ χωρίο ἐκπληρώθηκε μὲ τὸ θάνατο τοῦ Ἰούδα, ὡς πρὸς τὸ δεύτερο μὲ τὸ χωράφι. Τὸ «γενηθήτω ἡ ἔπαυλις αὐτοῦ ἔρημος καὶ μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ»

ἦταν κατάρα γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ ἀγάπησε κατάρα, καὶ σήμαινε: «Νὰ ρημάξῃ τὸ σπίτι του», «νὰ πεθάνῃ». Τὸ ἄλλο χωρίο, «τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος», ἦταν ἄλλη

κατάρα γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ σήμαινε: «Τὸν τόπο τῆς δικαιοδοσίας του, τὴν ἰδιοκτησία του, νὰ τὴν πάρη ἄλλος». Καὶ πράγματι. Πέθανε ὁ Ἰούδας μὲ πρόωρο καὶ ἀπαίσιο

θάνατο, καὶ τὸ χωράφι, ποὺ ἀπέκτησε μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια, περιῆλθε σὲ ἄλλον ἰδιοκτήτη. Ἢ γνώμη, ὅτι «ἡ ἔπαυλις» εἶνε τὸ χωράφι καὶ «ἡ ἐπισκοπὴ» εἶνε τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, εἶνε ἐσφαλμένη. Τὸ παραδειγματικὸ τέλος τοῦ Ἰούδα μᾶς διδάσκει, ἀδελφοί, πρὸ πάντων νὰ φοβούμεθα τὴ σκληρότητα καὶ τὴν προδοσία. Οἱ ἄσπλαγχνοι καὶ οἱ προδότες τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων εἶνε ὅμοιοι μὲ τὸν Ἰούδα. Καὶ ὄχι μόνο πηγαίνουν στὴν Κόλασι, ἀλλὰ πολλοὶ τιμωροῦνται καὶ ἐδῶ μὲ ἄθλιο

τέλος καὶ μὲ οἰκογενειακὴ καὶ ὑλικὴ καταστροφὴ καὶ ξεθεμέλιωμα. Πολλὰ ἁμαρτήματα ἔχουμε. ᾿Αλλ᾽ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξῃ, νὰ μὴ γίνωμε καὶ ἄσπλαγχνοι καὶ προδότες.

Στίχ. 21 - 26: Στοὺς στίχους τούτους περιγράφεται ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ματθίου. ᾿Αφοῦ ὁ Ἰούδας ἐξετράπη ἀπὸ τὴν διακονία καὶ ἀποστολή του καὶ κατέληξε στὴν καταστροφή, τώρα λοιπὸν πρέπει, λέγει ὁ Πέτρος, νὰ λάβῃ ἄλλος τὸν κλῆρον τῆς διακονίας καὶ ἀποστολῆς αὐτῆς, γιὰ νὰ συμπληρωθῇ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀποστόλων. Ὁ νέος ἀπόστολος πρέπει νὰ ἦταν μαζί μας ὅλο τὸ διάστημα τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ νὰ εἶδε τὸν ᾿Αναστάντα, γιὰ νὰ εἶνε μάρτυρας τῆς ᾿Αναστάσεως, τοῦ σπουδαιοτέρου γεγονότος. Πῶςἔγινε ἡ ἐκλογὴ τοῦ νέου ἀποστόλου; Κορυφαῖος ὁ

Πέτρος. Μεγάλο τὸ κῦρος του μεταξὺ τῶν πιστῶν. Καὶ θὰ μποροῦσε μόνος αὐτὸς νὰ ἐκλέξῃ τὸν ἀντικαταστάτη τοῦ Ἰούδα. ᾿Αλλὰ δὲν τὸ ἔκανε. Γιατί; Γιὰ νὰ μὴ φανῇ, ὅτι

χαρίζεται σὲ κάποιον. Γιὰ νὰ μὴν ὑποτιμήσῃ καὶ δυσαρε- στήσῃ τοὺς ἄλλους. Γιὰ νὰ δοθῇ παράδειγμα δημοκρατικῆς ἐκλογῆς τῶν ποιμένων. Ὁ Θεὸς φώτισε τὸν Πέτρο νὰ

ἐνεργήσῃ δημοκρατικῶς. Καὶ ὁ Πέτρος ἀπευθύνθηκε σὲ ὅλους, τοὺς ἄλλους δηλαδὴ ἀποστόλουςκαὶ τοὺς ὑπολοίποὺς πιστούς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, τὰ 120 περίπου

πρόσωπα, ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἦταν συναγμένη στὸ ὑπερῶο τῶν Ἰεροσολύμων. Καὶ ἡ σύναξις τῶν πιστῶν πρότεινε ὡς ὑποψηφίους δύο, τοὺς ὁποίους θεωροῦσε

καταλληλοτέρους. Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ ἀσφαλῶς δὲν ἐνήργησαν γιὰ τὴν ὑποψηφιότητά τους, οὔτε κολακεύτηκαν ἀπ᾽αὐτή. Καὶ οἱ ἄλλοι δὲν δυσαρεστήθηκαν ἐπειδὴ δὲν

προτάθηκαν αὐτοί, οὔτε φθόνησαν τοὺς δύο. Διότι τότε τὸ ἀξίωμα δὲν ἦταν γεμᾶτο κοσμικὲς ἀπολαβὲς καὶ δόξες, ἀλλ᾽ ἦταν διακονία καὶ ἀποστολὴ γεμάτη κόπους, κινδύνους, περιπέτειες, θλίψεις καὶ μαρτύρια. Μετὰ τὴν ὑπόδειξι τῶν δύο ὑποψηφίων, πάλι θὰ μποροῦσε ὁ Πέτρος νὰ ἐκλέξῃ ἀπὸ τοὺς δύο τὸν ἕνα. ᾿Αλλ᾽

οὔτε αὐτὸ ἔκανε. Ἄφησε νὰ φανερωθῇ ἡ κρίσις τοῦ Κυρίου. Ἢ σύναξις τῶν πιστῶν προσευχήθηκε στὸν καρδιογνώστη Κύριο, γιὰ νὰ φανερώσῃ, ποῖον ἀπὸ τοὺς

δύο ἐξέλεξεν Ἐκεῖνος. Ἤδη δηλαδὴ ὁ ΚΊριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶχε ἐκλέξει τοὺς ἄλλους ἀ τοστόλους, εἶχε ἐκλέξει καὶ τὸν ἀντικαταστάτη τοῦ Ἰούδα. Καὶ ὅπως ἄλλοτε ὁ Θεὸς φανέρωσε τὸν ἔνοχο Ἰωνᾶ μὲ κλῆρο, ἔτσι καὶ τώρα ὁ Κύριος φανέρωσε τὸν ἐκλεκτό του ἀπόστολο Ματθία μὲ κλῆρο. ᾿Αδιάβλητη, δημοκρατικὴ καὶ θεία ὄντως ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ματθίου. Μὲ δημοκρατικὸ τρόπο ἐξελέγησαν κατόπιν οἱ

ἑπτὰ διάκονοι. Καὶ γενικῶς τοὺς πρώτους αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ οἱ ποιμένες ἐκλέγονταν δημοκρατικῶς. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία ἔγραφε σελίδες ἀφαντάστων ἡρωισμῶνκαὶ μεγαλείων.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας εὑρίσκεται σὲ δυσάρεστη κατάστασι. Καὶ κυριώτερη αἰτία εἶνε ὁ πονηρὸς τρόπος τῆς ἐκλογῆς τῶν ποιμένων. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει συνεχῶς καὶ

ἀκαταπαύστως νὰ διαμαρτυρώμεθα, γιὰ ν᾿ ἀποκτήσῃ πάλι ὁ εὐσεβὴς λαὸς τὸ ἀπαράγραπτο δικαίωμά του νὰ ἐκλέγῃ τοὺς ποιμένας του. Ὅταν ἡ ἐκλογὴ τῶν ποιμένων ἐπανέλθῃ στὸν πισ' λαό, τοὺς τακτικῶς ἐκκλησιαζομένους χριστιανούς, τότε καὶ ἡ ἀρχαία δόξα θὰ ἐπανέλθῃ στὴν Ἐκκλησία.