Φλώρινα: Μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων της Αλώσεως

 Τέλεση Μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως του βασιλέως Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και των συν αυτώ μαρτυρικώς πεσόντων ηρωικών υπερασπιστών της Πόλεως κατά την Άλωση του 1453.

 

Το Βυζαντινό μάθημα

Πώς οδηγηθήκαμε στην σημερινή αποφράδα ημέρα της Αλώσεως της βασιλείδος των πόλεων;

Πώς η σημαντικότερη αυτοκρατορία του μεσαιωνικού κόσμου, που έλαμπε μέσα σε όλη την οικουμένη έφτασε να καταρρεύσει εκ των έσω;

Ένα εξαιρετικό ιστορικό μάθημα από τον Ρώσο π.Τύχωνα, που καλά είναι να το μελετήσουμε.

 

 

 

Πνευματικὰ Μηνύματα 2021,π. Συμεὼν Κραγιοπούλου (†)

 

Υπακοή όταν ο πνευματικός μας δεν Ορθοδοξεί;

Αναδημοσίευση από https://www.impantokratoros.gr

ΤΙ  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΥΠΑΚΟΗ
ΟΤΑΝ   Ο  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ  ΜΑΣ ΔΕΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΕΙ

Τί μάς διδάσκει το εκκλησιαστικό παρελθόν σχετικώς με την υπακοή στον Πνευματικό μας Πατέρα, όταν πρόκειται περί θέματος Πίστεως, δογματικό ή σχετικό με τους ιερούς Κανόνες; Οφείλουμε αδιάκριτη υπακοή όταν ο Πνευματικός αντιτεθεί προς την Παράδοση της Εκκλησίας ή όχι; Παίρνουμε επάνω μας έναντι Θεού την ευθυνη της «ανυπακοής» ή μάς καλύπτει η υπακοή στον Χριστό βάσει της αλαθήτου Παραδόσεως της Εκκλησίας; Σε τούτα τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές απαντήσεις.
 

1. Ο Πνευματικός πρέπει να είναι ο καλύτερος δυνατός, από πάσης απόψεως
2. Ο Πνευματικός επειδή είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού», δεν μπορεί να αποδέχεται αιρέσεις
3. Απαγορεύεται η αδιαφορία η η σιωπή περί των αιρέσεων εκ μέρους του Πνευματικού
4. Τι λέγει η Αγία Γραφή για την αξιέπαινη απείθεια
5. Ο Μοναχός πρέπει να φεύγει από την υπακοή σε αιρετικό Ηγούμενο, σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες
6.Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνιστά ανυπακοή στους κακοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες
7.Η «Κλίμαξ» διευκρινίζει ότι ο ταπεινός Μοναχός αντιλέγει στους Προεστώτες, εάν πρόκειται περί Πίστεως.
8.Το έμπρακτο υπόδειγμα του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου
9.Η διδασκαλία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
10. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ υπέρ της προσεκτικής υπακοής

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ


Εισαγωγή

Το θέμα της υπακοής στον Πνευματικό Πατέρα, όσον αφορά στα θέματα Πίστεως, θέμα ιδιαιτέρως λεπτό και άγνωστο, περιλαμβάνεται στο γενικότερο θέμα της υπακοής στον Επίσκοπο, διότι η σχέση Πνευματικού-Εξομολόγου και πιστού δεν νοείται χωριστά από τη σχέση του χριστιανού με τον Επίσκοπο της  Εκκλησιαστικής Κοινότητος· ο Πνευματικός δεν καθοδηγεί ιδίω δικαίω τους πιστούς βάσει της Ιερωσύνης του, αλλά με ενταλτήριο γράμμα του οικείου Επισκόπου, καθώς ορίζουν οι ιεροί Κανόνες και  πλέον φανερά ο 50ος (46) της εν Καθαγένη αγίας Τοπικής Συνόδου1. Έτσι, εν πολλοίς ισχύει και περί του Πνευματικού Πατρός, ό,τι ήδη έχουμε ειπή σε αναφορά προς τον Επίσκοπο και την ανάμειξη των λαϊκών στα θέματα Πίστεως σε προηγούμενες ενότητες.

Εάν δηλαδή οι πιστοί έχουν το δικαίωμα βάσει του παραδείγματος των Αγίων στην εκκλησιαστική ιστορία, αλλά και βάσει των ιερών Κανόνων, να απειθούν σε αιρετίζοντες Επισκόπους και να αποχωρίζονται από την κοινωνία (και την κοινότητά) των (όπως ορίζουν κυρίως οι ιεροί Κανόνες  31ος Αποστολικός και 15ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου), πολλώ μάλλον πρέπει να διαχωρίζονται από Πνευματικούς οι οποίοι αναπτύσσουν χωρίς μεταμέλεια ετερόδοξα φρονήματα.

Αν ο Επίσκοπος, στη θέση του οποίου ενεργεί ο Πνευματικός το Μυστήριον της προς Θεόν καθοδηγήσεως των πιστών, Μυστήριον Μετανοίας και Εξομολογήσεως, δεν είναι "ex officio" («εκ του αξιώματος») αλάθητος, πολύ περισσότερο ο Πνευματικός, ο οποίος μετέχει της χάριτος της Ιερωσύνης σε βαθμό μικρότερο από τον Επίσκοπο, δεν είναι οπωσδήποτε αλάθητος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος με τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη, Ομιλία Γέροντος Γαβριήλ - 26/05/2021.

 

https://youtu.be/f4TuVLvLJhI

Τῆς Μεσοπεντηκοστῆς

 

Πεντηκοστῆς ἐφέστηκεν ἡ τῶν ἡμερῶν μεσότης, 

ἐν ᾗ Χριστός, 

παραγυμνώσας ἀμυδρῶς θεϊκὴν δυναστείαν, 

Παράλυτον συνέσφιγξε, 

λόγῳ αὐτὸν τῆς κλίνης ἐξαναστήσας 

0 καὶ θεοπρεπῶς θαυματουργῶν 

ἐν ὀστρακίνῳ σώματι, 

τοῖς ἀνθρώποις ἐδωρήσατο τὴν αἰώνιον ζωήν, 

καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Μεσοπεντηκοστή: Η σημασία της εορτής και ο εορτασμός της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως

Η αγια Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη πανηγύριζε την ημέρα της Μεσοπεντηκοστής. Εορτάζει 24 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα

Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.

Και όμως κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. 

Ποιό είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής;

Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή  ένας σταθμός, μία τομή.

Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» τη δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορταστεί μετά από 15 ημέρες.

Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσ­σίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας -μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός». «Διά ταύτην την αιτίαν την παρούσα εορτή εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν  ανυμνούμεν Χριστόν». σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο.

Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που επελέγη για την ημέρα αυτή. Μεσούσης της εορτής του ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρή αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς ή δεν είναι; Είναι η διδασκαλία Του εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι ο διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού που κατασκεύασε τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στο ναό, στο μέσον των διδασκάλων του ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία.

Πώς εορταζόταν στα βυζαντινά χρόνια:

Κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό.

Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτορας παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο παρεκάθητο και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλιάς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εις πολλούς και αγαθούς χρόνους ο Θεός αγάγοι την βασιλείαν υμών» και με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.[…]

Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.

στοιχεία από το βιβλίο του Ι. Μ. Φουντούλη, «Λογική λατρεία»

πηγή: antexoume.wordpress.com

ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΜΟΛΥΝΣΗ!

 

https://youtu.be/5onIxl2l0TA

π. Βασίλειος Βολουδάκης,

Καθ. Κων/νος Βαθιώτης,

Δρ. Κων/νος Βουγάς

- Οι ομιλίες αναρτώνται στο https://www.ypakoh.gr

(Κυριακή 23/5/2021, 12:30) Επιπλέον υλικό από το κανάλι @"Εκδόσεις Υπακοή".

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης- Αξία υπομονής

 https://youtu.be/Ib9L7iHK0ao

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ (23/5/1996)του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

 

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τον φορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.

 

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.

Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

 

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.

Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον Αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (Δες σχετ. βίντεο στο youtube).

 

ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά. Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις.

 

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ

Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «Παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.

 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Μεγαλυνάριο

“Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν.”

 

https://youtu.be/xbaSGuhj4sQ

Ἑρμηνεία στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν''

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ἰωάν. 5, 1-15

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ!

«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ

ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῆ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»

(Ἰωάν. 5, 5)

ΤΙΘΕΤΑΙ, ἀγαπητοί μου, τίθεται τὸ ἐρώτημα˙ Τί εἶνε ἡ ζωή; Ἀπόλαυσι; Διασκέδασι; Χορὸς καὶ γλέντι; «Φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Λουκ. 12, 19). Ἔτσι νομίζουν πολλοί, ἰδίως νέοι τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, ποὺ παρασύρονται ἀπὸ ἀθεϊστικὲς καὶ ὑλιστικὲς ἰδέες καὶ νομίζουν ὅτι τὰ λίγα χρόνια ποὺ θὰ ζήσουν ἐδῶ στὸν πλανήτη πρέπει νὰ τὰ περάσουν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ εὐχάριστα καὶ ἡδονικά. Ἔχουν σὰν σύνθημα τὸ ἰταλικὸ «ντόλτσε βίτα», ποὺ σημαίνει «γλυκειὰ ζωή», καὶ σὰν τέτοια γλυκειὰ ζωὴ θεωροῦν τὴ ζωὴ ποὺ ζοῦν τὴ νύχτα μέσα στὰ διάφορα κέντρα διασκεδάσεως, ὅπου χορεύουν ἔξαλλους χορούς, τραγουδοῦν αἰσχρὰ τραγούδια, διαπράττουν διάφορες ἀσχήμιες, καὶ γιὰ νὰ βρίσκωνται σὲ μιὰ κατάστασι εὐχάριστη παίρνουν ναρκωτικὰ καὶ δημιουργοῦν γιὰ λίγες ὥρες ἕνα τχενητὸ παράδεισο ἡδονῆς. Κι ὅταν περάσουν οἱ ὥρες αὐτές, οἱ δυστυχισμένοι περιπίπτουν σὲ μιὰ κατάστασι φοβερῆς καταπτώσεως καὶ μελαγχολίας.

Ἀλλὰ γιὰ κείνους ποὺ ἐμβαθύνουν στὰ πράγματα καὶ φιλοσοφοῦν, ἡ ζωὴ ἔχει βαθύτερο νόημα. Ἡ ζωὴ τοῦ καθήκοντος καὶ τῆς ἀρετῆς δὲν μοιάζει μὲ δρόμο ἀσφαλτοστρωμένο, ἀνθοστόλιστο, ποὺ διασχίζει κανεὶς τρέχοντας μὲ λιμουζίνα, ἀλλὰ μοιάζει μὲ στενὸ καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο, στὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος θὰ συναντήση πολλὰ ἐμπόδια, πολλὲς θλίψεις καὶ δοκιμασίες. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἰώβ, ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε «πειρατήριον». Τί θὰ πῆ πειρατήριον; Μιὰ ζωὴ γεμάτη πειρασμούς, θλίψεις καὶ δοκιμασίες. Ὅπως τ[ο χρυσάφι βγαίνει ἀκάθαρτο μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς καὶ γιὰ νὰ καθαρισθῆ ἀπὸ τὰ χώματα καὶ ἄλλες οὐσίες τὸ παίρνουν καὶ τὸ ρίχνουν σὲ φλογισμένο καμίνι, ὅπου ὅλα τὰ ἄχρηστα πράγματα καίγονται καὶ ὁ χρυσὸς τρέχει ὁλοκάθαρος, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, πρέπει νὰ περάση ἀπὸ τὸ φλογισμένο καμίνι τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν γιὰ νὰ καθαρισθῆ ἀπὸ ἐλαττώματα, κακίες καὶ πάθη.

* * *

Ἑρμηνεία στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ''

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Πράξ. 9, 32-42

Δορκάς!

«Ἐν Ἰόππῃ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι

Ταβιθά, ἤ διερμηνευομένη λέγεται

Δορκάς˙ αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν

ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὦν ἐποίει»

(Πράξ. 9, 36)

ΔΟΡΚΑΣ! Τί εἶνε; Εἶνε τὸ γνωστὸ στοὺς κατοίκους τῶν δασῶν ζῷο, τὸ ζαρκάδι ὅπως τὸ ὀνομάζει ὁ λαός.

Ὅσο περνάει ὁ καιρός, τόσο τὸ ζαρκάδι γίνεται πιὸ σπάνιο. Κινδυνεύει νὰ ἐξαφανιστῇ, ὅπως θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ τόσα ἄλλα ζῷα ἀπὸ τὴ γῆ. Ὁ πολιτισμός, βλέπετε, ἐξοντώνει ζῷα καὶ φυτά, καὶ γεμίζει τὴ γῆ ἀπὸ τσιμεντόσπιτα, πολυκατοικίες, ἐργοστάσια καὶ ἄλλα τεράστια τεχνικὰ ἔργα, ποὺ δὲν ἀφήνουν πιὰ ἀρκετὰ περιθώρια γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ζῷων. Καὶ ἔτσι θά ʼρθῃ καιρός, ποὺ ζαρκάδια, ἐλάφια καὶ ἄλλα τέτοια ζῷα θὰ βλέπουμε μόνο στοὺς ζῳολογικοὺς κήπους.

Τὸ ζαρκάδι εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ὄμορφα ζῷα. Εἶνε εὐκίνητο, τρέχει γρήγορα, ζῇ μέσʼ στὰ πυκνὰ δάση. Τὸ ζαρκάδι ἦταν ἕνα πολὺ ἀγαπητὸ ζῷο στοὺς κατοίκους τῆς Παλαιστίνης. Οἱ ἀρχαῖοι Ἰουδαῖοι πολὺ τὸ ἀγαποῦσαν, καὶ γιʼ αὐτὸ ἔδιναν τὸ ὄνομα Ζαρκάδι στὰ παιδιά τους. Στὰ ἑλληνικὰ τὸ Ζαρκάδι, ὅπως εἴδαμε, ὀνομάζεται Δορκάς. Στὰ ἑβραϊκὰ ὀνομάζεται Ταβιθά.

* * *

Αὐτὸ τὸ ὄνομα εἶχε μιὰ διαλεχτὴ κόρη, ποὺ κατοικοῦσε σὲ μιὰ πόλι τῆς Ἰουδαίας, στὴ σημερινὴ Γιάφφα, λιμάνι τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους, ποὺ τότε λεγόταν Ἰόππη.

Ἡ Δορκάς, ἡ κόρη δηλαδὴ τῆς Ἰόππης, ἦταν ἕνα πρόσωπο πολὺ ἀγαπητὸ στὴν κοινωνία τῆς Ἰόππης. Δὲν ἦταν κόρη καμμιᾶς πλουσίας καὶ ἐπισήμου οἰκογενείας τῆς πόλεως. Ἦταν ἕνα φτωχὸ κορίτσι. Ἦταν μιὰ ῥάπτρια, ποὺ ζοῦσε μὲ τὴν βελόνα της. Ἀλλʼ αὐτὴ ἡ φτωχὴ κόρη ἦταν μιὰ εὐγενικὴ ὕπαρξι. Ἔκλεινε μέσʼ στὴν καρδιά της ἕνα πλοῦτο πνευματικό. Καὶ ὁ πνευματικὸς πλοῦτος, ποὺ δὲν ἔχει καμμιὰ σύγκρισι μὲ τὸν ὑλικὸ πλοῦτο, ἦταν οἱ ἀρετές της. Ἡ Δορκὰς ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ πίστεψε στὸ Χριστὸ καὶ βαπτίστηκε κʼ ἔγινε χριστιανή, ἔδειξε ὅτι θέλει ὄχι ἁπλῶς νὰ ὀνομάζεται χριστιανή, ἀλλὰ καὶ νὰ ζῇ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ εὐαγγελίου. Ἡ πιὸ σπουδαία δὲ ἐντολή, ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, εἶνε ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Εἶνε τὸ «ἀγαπάτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13, 34). Αὐτὸ ἐφάρμοσε στὸν τέλειο βαθμὸ ἡ Δορκάς.

Δὲν ἦταν πλούσια, ὅπως εἴπαμε. Δὲν εἶχε λεφτά, γιὰ νὰ μοιράζῃ στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ κάνῃ ἐλεημοσύνη. Πολλοὶ νομίζουν, ὅτι ἐλεημοσύνη μποροῦν νὰ κάνουν μόνο οἱ πλούσιοι. Τί ἐλεημοσύνη νὰ κάνουμε ἐμεῖς; λένε˙ ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη νὰ μᾶς βοηθήσουν, καὶ ὄχι νὰ βοηθήσουμε...

Κι ὅμως ἡ Δορκάς, ἡ εὐγενικὴ κόρη τῆς Ἰόππης, μᾶς διδάσκει ὅλους, ὅτι ὅποιος ἔχει ἀγάπη στὴν καρδιά, μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ καλὸ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, καὶ ἄν ἀκόμη δὲν ἔχῃ λεφτά. Ἡ Δορκάς, καθῶς μᾶς λέει ὁ σημερινὸς Ἀπόστολος, σὰν ῥάπτρια προσέφερε δωρεὰν τὶς ὑπηρεσίες της στὸν φτωχὸ λαό. Ἔρραβε δωρεὰν τὰ ῥοῦχα τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν χηρῶν. Καὶ δὲν ἔκανε μόνο αὐτὴ τὴν καλωσύνη, ἀλλὰ κι ἄλλες ἀκόμη καλωσύνες, ποὺ δὲν τὶς ἀναφέρουν οἱ Πράξεις τῶν ἀποστόλων, ἀλλὰ μόνο σημειώνουν, ὅτι ἡ κόρη αὐτὴ «ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὦν ἐποίει» (Πράξ. 9, 36). Δὲν ἦταν, δηλαδή, ἡ Δορκὰς ἕνα ποτήρι ἄδειο, ἀλλʼ ἕνα ποτήρι γεμᾶτο ἀπὸ τὸ δροσερὸ νερὸ τῆς ἀγάπης. Μʼ αὐτὸ πότιζε καὶ δρόσιζε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ διψοῦσαν ἀπὸ ἀγάπη, ἀπὸ βοήθεια καὶ καλωσύνη. Ἡ Δορκὰς ἦταν γεμάτη ἀπὸ ἀγαθοεργίες καὶ ἐλεημοσύνες.

Τί εὐλογημένη κόρη! Ἐνῷ πλούσιες κόρες καὶ δεσποινίδες, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν πόλι ἐκείνη, περνοῦσαν τὸν καιρό τους σὲ μάταιες διασκεδάσεις καὶ ξωδεύανε τὰ λεφτά τους σὲ λοῦσα καὶ δὲν ἔδιναν οἱ φαντασμένες καμμιὰ σημασία στοὺς φτωχούς, στὰ ὀρφανά, στὶς χῆρες, ἡ Δορκάς, παρʼ ὅλη τὴ φτώχεια της, εἶχε γίνει μιὰ βρύση ἀγάπης, μιὰ βρύση ποὺ ἔτρεχε καὶ ἐλεοῦσε τὸν κόσμο. Γιʼ αὐτό, ὅταν ἀρρώστησε καὶ πέθανε, ὅλοι οἱ φτωχοί, ὅλα τὰ ὀρφανὰ καὶ οἱ χῆρες, ποὺ κοντά της βρίσκανε παρηγοριὰ καὶ προστασία, ἄρχισαν νὰ κλαῖνε. Ἦταν γιὰ τὸ δυστυχισμένο κόσμο μιὰ μάνα στοργική.